มือใหม่หัดตบมักจะมีปัญหาในเรื่องการกะระยะของลูกตบ ไม่รู้ว่าจะต้องอิมแพ็คลูกตรงไหน ถึงจะทำให้ลูกตบมีมุมกด เค้าเรียกว่าลูกมุดน่าจะถูกต้อง ก็ลูกที่พุ่งออกไปวิถีลูกมันจะเป็นเส้นโค้ง ไม่ใช่เส้นตรง ระยะสุดท้ายของการที่หน้าไม้อิมแพ็คลูกเค้าจะใช้ข้อมือตะหวัดลง มันเหมือนกับเรากวักมือเรียกเพื่อน มาลองค้นหาตำแหน่งการอิมแพ็คลูกตบกัน ว่ามันควรจะอิมแพ็คลูกตรงไหน มันถึงจะถูกต้อง และเมื่อตบแล้วลูกมันจะมีมุมกดมากที่สุด


      หาวัตถุอะไรก็ได้ที่มีลักษณะทรงกลม โดยผูกเชือกห้อยเอาไว้ด้านบน จากนั้นให้เราไปยืนใต้วัตถุที่เราผูกเชือกเอาไว้ กะให้มันอยู่ตรงกลางศีรษะเราพอดีเลย แล้วก้าวเท้าถอยหลังมาหนึ่งก้าว ในที่นี้ก็คือการก้าวเท้าขวาถอยหลังมาหนึ่งก้าว แล้วเงยหน้ามองวัตถุที่เราผูกเชือกเอาไว้ นั่นหล่ะคือระยะที่หน้าไม้ต้องอิมแพ็คลูก ไม่ว่าคุณจะเป็นนักแบดระดับเทพฯ ถ้าต้องอิมแพ็คลูกตบที่มันอยู่เหนือหัวเราก็ตาม ก็ไม่มีทางที่จะใช้ข้อมือเพื่อกดลูกให้มุดลงได้เลย การที่เราจะตบลูกให้มันมีมุมกดมากๆ ลูกแบดต้องอยู่ข้างหน้าเรามากๆที่สุด

      หลายคนมักจะมีปัญหา เมื่อตบลูกข้างหน้ามากๆมันจะทำให้ลูกมันติดเน็ต ตรงเส้นขาวพอดีเลย สาเหตุเกิดจากการที่ผู้ตบไม่รักษาบาล๊านซ์ให้ดี การตบที่ถูกต้องที่สุดกล่าวคือ ต้องตีลูกจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ ไม่ใช่ตีลูกจากด้านข้างตัว(ด้านขวา)แล้วกวาดมาทางด้านซ้าย ลูกตบแบบนี้มันจะไม่แรงเพราะมันเป็นลูกตบแบบเฉือนลูก คำว่าบาล๊านซ์ หมายถึงเมื่อผู้ตบกระโดดขึ้นไปตบ ตัวต้องตรง เมื่อหน้าไม้อิมแพ็คลูกจากที่สูง แล้วหน้าไม้จะมาตกอยู่ข้างตัว เมื่อร่างกายหล่นลงสู่พื้น ก็จะต้องตรงเป็นแนวตั้งฉากกะพื้น หลายคนเมื่อกระโดดขึ้นไปตบ เมื่อร่างกายตกลงสู่พื้นแล้ว ตัวจะเอียงไปทางด้านซ้ายมือ เหมือนกับว่าเค้าจะใช้ตัวทุ่มน้ำหนัก ถ้าร่างกายเป็นแบบนี้แล้ว ลูกตบมันจะติดตรงเน็ตเส้นขาวพอดีเลย (ต้องสร้างบาล๊านซ์ตอนร่างกายหล่นลงสู่พื้น)

         รู้สองอย่างแล้ว ระยะในการตบ การสร้างบาล๊านซ์ แถมให้อีกอย่าง ทำไมถึงตบกันไม่แรง การจะตบให้รุนแรงนั้น มีวิธีฝึกซ้อมดังนี้ หัดตีลม การจัดระเบียบท่าทางในการตบ จะทำให้ระยะในการตบไม่ผิดเพี้ยนไปจากเดิม โปรกอล์ฟ เค้ายังซ้อมตีวงสวิงเลย แบดฯก็เหมือนกัน ต้องมีการฝึกซ้อมวงสวิงด้วยเช่นกัน แต่การซ้อมวงสวิงอย่างเดียวมันจะน่าเบื่อไป เค้าก็เลยเพิ่มน้ำหนักที่หน้าไม้ด้วยการเอาcover มาสวมไว้ที่หน้าไม้เพื่อให้มันต้านลม จากนั้นก็ซ้อมตบลมกันเสียก่อน เมื่อจัดท่าทางวงสวิงได้ดีแล้ว ทีเนี้ยมาซ้อมตบด้วยการเอาcoverสวมลงไปที่หน้าไม้เนี่ยหล่ะ แล้วซ้อมตบจริงในสนามเลย เมื่อผู้ตบจะตบก็ต้องออกแรงกันหล่ะทีเนี้ย เพราะหน้าไม้มันจะช้าหนักเล่นเอาล้าแขนกันได้เลย ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆหมั่นซ้อมทุกๆวัน พอแกะcoverแล้ว ทีเนี้ยหล่ะรับลูกตบเค้าได้ก็เก่งแล้ว กลัวอย่างเดียวไม้มันจะหักคามือ

 เมื่อว่ากันถึงการขึ้นเอ็นไม้แบด เทคนิคของผู้ขึ้นเอ็นและคุณภาพของเครื่องขึ้นเอ็นเป็นปัจจัยสำคัญอย่างยิ่ง นอกเหนือจากนั้น การขึ้นเอ็นในระดับที่เหมาะสมต่อผู้ตีก็เป็นเรื่องที่มิอาจมองข้ามได้ การขึ้นเอ็นไม้แบดอาจสามารถแบ่งออกเป็นระดับที่แตกต่างกันดังต่อไปนี้:

การขึ้นเอ็นระดับต่ำ(ต่ำกว่า 20 ปอนด์ลงไป)

การขึ้นเอ็นระดับนี้จะทำให้เอ็นค่อนข้างหย่อน เวลาที่ลูกกระทบกับเอ็นจะมีความรู้สึกเหมือนลูกหยุดกับที่อยู่ช่วงเวลาหนึ่ง การขึ้นเอ็นระดับนี้ยังทำให้การควบคุมลูกเป็นไปได้ยาก ถ้าจุดที่ลูกกระทบกับเอ็นอยู่นอกสวีทสปอตเมื่อไหร่ รับรองได้ว่าทิศทางที่ไม้ของคุณตีเมื่อเทียบกับทิศทางที่ลูกพุ่งออกไปจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง การขึ้นเอ็นระดับต่ำมีข้อดีอย่างหนึ่งคือ ไม่ว่าคุณจะขึ้นด้วยเอ็นชนิดไหน รับประกันได้เลยว่า แรงสปริงของหน้าไม้จะดีแน่นอน ไม่ว่าการโยนลูกไปหลังคอร์ท หรือการวางลูกให้ลงหน้าเน็ต จะเป็นไปอย่างง่ายดาย แต่อย่าหวังเลยว่าตำแหน่งที่ลูกตกจะเป็นไปตามที่คิดเอาไว้ เพราะการขึ้นเอ็นระดับนี้นั้น ถ้าคุณตีลูกสองครั้งด้วยแรงและทิศทางเดียวกัน ยังไม่แน่เลยว่าจุดตกของลูกจะเหมือนกัน ฉะนั้นแล้ว, ถ้าคุณขึ้นเอ็นต่ำกว่า 20 ปอนด์ก็จงจำไว้ว่า ไม่ว่าคุณจะใช้ไม้แบดที่เลิศหรูขนาดไหน ก็มีค่าไม่ต่างไปกับไม้แบดถูก ๆ เลย

การขึ้นเอ็นระดับกลางต่ำ (20-23 ปอนด์)

นักแบดมือสมัครเล่นทั่วไปมักเลือกที่จะขึ้นเอ็นในระดับกลางต่ำหรือระดับกลาง การขึ้นเอ็นในระดับนี้ ผู้ตีจะรู้สึกว่าแรงสปริงของหน้าไม้ดี การควบคุมลูกก็ไม่เลว การวางลูกไปท้ายคอร์ทก็ไม่ยากเย็น อย่างไรก็ตาม, การขึ้นเอ็นระดับนี้ยังให้ความรู้สึกว่าลูกหยุดนิ่งเวลาที่กระทบกับเอ็น ปัญหานี้ไม่ใช่เรื่องสนุกเลยสำหรับนักแบดที่ชอบเล่นบุก การบุกหมายถึงว่าต้องตีให้ลูกพุ่งไปอย่างรวดเร็ว การที่ลูกแบดหยุดนิ่งในขณะที่กระทบกับเอ็นจะส่งผลกระทบต่อการส่งถ่ายแรงไปสู่ลูกแบด ดังนั้นการขึ้นเอ็นระดับต่ำจึงทำให้อานุภาพในการโจมตีถดถอยลงไป

การขึ้นเอ็นระดับกลาง (23-25ปอนด์)

การขึ้นเอ็นระดับนี้จะทำให้คุณสมบัติพิเศษของไม้แบดและเอ็นแบดส่งผลออกมาอย่างเห็นได้ชัด ยกตัวอย่างเช่นถ้าคุณขึ้นด้วยเอ็น68TI, คุณจะรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงแรงสปริงอันยอดเยี่ยม หรือถ้าคุณขึ้นด้วยเอ็น65TI, เวลาที่คุณตีลูกก็จะรู้สึกได้ถึงความแข็งของมัน การขึ้นเอ็นในระดับต่ำจะเหมือนการใช้สหวิง “เหวี่ยง” ลูกแบดกลับไป แต่การขึ้นเอ็นในระดับกลางขึ้นไปจะทำให้คุณเริ่มจับความรู้สึกได้ว่าลูกแบด “เด้ง” เมื่อกระทบกับเอ็น

การขึ้นเอ็นระดับกลางสูง (25-27ปอนด์)

แม้คุณจะไม่เคยตีด้วยไม้แบดที่ขึ้นในระดับนี้มาก่อน แต่เมื่อคุณได้ลองตีก็จะรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความแข็งเป็นพิเศษของหน้าไม้ นอกจากนี้แรงสปริงจากเอ็นก็จะลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด การใช้ไม้ที่ขึ้นระดับนี้จะทำให้ผู้ตีควบคุมทิศทางของลูกได้ดีขึ้น ใช้แรงตีลูกแบดออกไปแค่ไหน ลูกแบดก็จะลอยไปไกลเท่ากับแรงที่เราตีออกไป นอกจากนี้ยังทำให้การเล่นลูกหยอดหน้าเน็ตมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะการขึ้นเอ็นระดับนี้จะทำให้แรงสปริงของหน้าไม้ค่อนข้างต่ำ เราจึงสามารถกะได้อย่างแม่นยำถึงแรงที่จะใช้ตีลูก พูดง่าย ๆ ว่าถ้าคุณตีพลาดขึ้นมา คุณก็จะรู้ทันทีว่า ที่คุณพลาดเป็นเพราะคุณตีแรงเกินไปหรือตีเบาเกินไป

การขึ้นเอ็นระดับสูง (28ปอนด์ขึ้นไป)

ทำไมนักแบดระดับโลกถึงเลือกที่จะขึ้นเอ็นในระดับสูง? ตอบได้ง่าย ๆ เลยว่าเพื่อช่วยเพิ่มการควบคุมลูกน่ะสิ! การขึ้นเอ็นระดับสูงมีเป้าหมายเพื่อเพิ่มความแข็งของหน้าไม้ เมื่อลูกแบดกระทบกับเอ็น การสะท้อนกลับไปของลูกแบดก็แทบไม่ต่างจากแสงที่สะท้อนจากกระจกเงาเลย นอกจากนั้นการควบคุมแรงตีก็จะทำได้ดีขึ้นด้วย เมื่อขึ้นเอ็นระดับสูงจะทำให้หน้าไม้เด้งน้อยลง นั่นจึงหมายความว่าถ้าคุณใช้แรงตีออกไปเท่าใด ลูกก็จะลอยไปเท่ากับแรงที่คุณตีออกไป

อย่างไรก็ตาม, การตีด้วยไม้แบดที่ขึ้นเอ็นระดับสูงไม่ใช่เรื่องง่าย ก่อนอื่นคุณต้องมีพละกำลังเพียงพอเสียก่อน ไม่ได้หมายความว่าคุณจะต้องมีกล้ามเป็นมัด ๆ แต่หมายความว่าคุณจะต้องมีแรง “จุดระเบิด” พร้อมกับข้อมือที่ทรงพลัง ลองดูตัวอย่างจากนักแบดหญิงทีมชาติจีนก็ได้ พวกเธอออกจะดูอ้อนแอ้น พูดง่าย ๆ ว่าในหมู่พวกเรานักแบดสมัครเล่นบางคนยังดูแข็งแรงกว่าพวกเธอเลย แต่สิ่งที่พวกเธอมีเหนือกว่าพวกเราก็คือแรงของข้อมือและแรงปะทุฉับพลัน นอกจากนั้นยังมีการเคลื่อนไหวของร่างกายที่ถูกต้องเพื่อช่วยเสริมแรงตีอีกด้วย

เมื่อทราบถึงระดับต่าง ๆ ของการขึ้นเอ็นไม้แบดแล้ว เราต้องพิจารณาถึงคุณสมบัติของตัวเราเองว่าเหมาะกับการขึ้นเอ็นในระดับไหน นอกจากนี้ยังต้องดูด้วยว่าไม้แบดของเราสามารถขึ้นเอ็นในระดับนั้นได้หรือไม่ ไม้แบดยี่ห้อดัง ๆ ทั้งหลายจะมีป้ายบอกระดับการขึ้นเอ็นที่เหมาะสมของไม้แบดนั้น ๆ ถ้าคุณขึ้นเอ็นสูงกว่าระดับที่ระบุเอาไว้ก็จะเสี่ยงต่อการที่ไม้แบดจะพังได้ นอกจากนี้การขึ้นเอ็นตึง ๆ จะทำให้โอกาสที่เอ็นขาดมีมากขึ้น ก่อนขึ้นเอ็นก็คิดถึงเงินในกระเป๋าสตางค์ของตัวเองด้วยก็แล้วกัน

แบดมินตันจากประสบการณ์ การเล่นของผมเอง ที่คิดว่าน่าจะมีประโยชน์สำหรับผู้ที่กำลังหัดเล่น, กำลังติดแหงก ปวดไหล่ ปวดกล้ามเนื้อ ปวดตามข้อต่างๆ ผมมีวิธีแนะนำ การแก้ไขปัญหาเหล่านี้ เพราะที่กล่าวมาทั้งหมดนั้นผมเป็นมาหมดแล้ว ระบมไปหมดทั้งร่างกาย ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอย.......

ตอนที่1 เจ็บไหล่

มันก็ไม่นานมานี้ BOSS พาผมซึ่งกำลังนั่งทำงานไปตีแบด ที่คอร์ดของเอกชนแห่งหนึ่ง ในนั้นมีคอร์ดมาตร์ฐาน 6 คอร์ด พื้นไม้ปาเก้ ซึ่งตั้งมาได้ 14 กว่าปีแล้ว ผมอยู่อุดรมา 21 ปีพึ่งจะมีโอกาสเข้าไปเล่นข้างใน 555 ไม่รู้ไปทำอะไรอยู่เนอะ !! ก็ยัง เดะ เดะ อยู่เตะแต่บอลไปเรื่อย....... ไม่ได้จริงจังกับกีฬามากนักเพราะเรียนหนักจริงๆ อ๊อก !! แต่แว๊ปเดียว ก็มารู้จักกับ กีฬาแบดมินตัน เริ่มจากไปเป็นกลุ่ม จะมีผู้ที่เล่นมาก่อนและก็เด็กคอร์ด มีสมาชิกอะไรนี่ละ ตอนนั้นได้ผู้ชี้แนะคือ หมอแดง แกเป็นหมอแต่หน่อมแน้ม ไม่รู้กระเทยหรือเปล่า 555 แกจะเข้ามาแนะนำผม มียิ้มให้ด้วยนะ เหอ เหอ แกก็บอกตีแบบนู้น ตีแบบนี้ บอกให้ไปซื้อไม้มาเล่น ก็ซื้อละเพราะผมว่าน่าสนใจดี ก็ลงทุนซื้อไม่มาเล่นเพราะตัวเดิมเป็นไม่ยี่ห้ออะไรไม่รู้ หนักมาก เวลาเล่นจะปวดข้อและผมก็ประเภทตบดะไม่เลือกตำแหน่งซะด้วยสิ 5555 ไม่ลงบ้างออกบ้าง แต่ก็มันส์....ดี สั่งไม้แบดไปเป็นรุ่น Winnex power 900 โอ้....ไม้แรกในชีวิต ทั้งเบาทั้งเด้ง ดีๆๆ ใช้ได้ๆ ซื้อมาในราคา 1,340 บาทพร้อมขึ้นเอ็น BG 65 กับค่าพันด้าม รวมอยู่ในตัว เพราะสั่งจากผู้ที่มีความรู้ชื่อเจ๊กวัฒน์ ตอนนี้ผมกลายเป็นลูกค้าประจำแกซะแล้ว ขึ้นเอ็นกับพันด้ามบ่อย ขาดประจำ เพราะตีผิดนะครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เขาขาดกันตรงกลาง ผมดันไปขาดนู้น.....บนไม้เลย ขอบไม้จะมียางขาวๆ เป็นรอบเพียบ !! เพราะตีแป๊ก ถูกมั่งไม่ถูกมั่ง ไม้ก็เบ้า...เบา ผมพันด้ามสองชั้น ทำให้หัวนี่เบาหวิวเลย ตอนนั้นก็ตีดีใช้ได้ ตบมัน เล่นสนุก แต่พอมาเล่นกับผู้มี ประสบการณ์จริงๆ แหม....ตีทีลอยไปด้านหลัง ต้องหงายหลังไปสวนกลับแทบหลังหัก สวนไปทีไรก็ตกกลางคอร์ดเขาก็ ตบนะสิ เขาบอกว่านี่คือลูกเซฟ หรือการสโตรกหลัง เห็นเขาตีเบาๆ ก็ลอยมาหลังคอร์ดแล้ว เราหวดซะเต็มแรงยังไม่ถึงเลย จับไม้ก็ยังไม่ถูกเขาบอกงั้น อา.....อืม.....อ๋อ อย่างนี้เหรอ......แบบวีเชป......แต่ตอนตีไม่ไม่ช่ายนะสิ มันกลายเป็นวีแซป 555 ก็ยังไม่ได้สนใจมากตีไปเรื่อยๆ ตบแหลกโดยการเหวี่ยงไปทั้งแขน เล่นเสร็จทีไร !!!! ไหล่ด่า !!! กลับไปนอนแช่น้ำอุ่น ทายาอยู่เป็นประจำ เฮ้อ.....เล่นโดยใช้ไหล่มาได้ไม่นาน คราวนี้ไหล่มันสไตรค์ เพราะมีวันนึงผมตบด้วยความเมามันมาก อาการแรกก็ตระคิวกินหลัง คอแข็งเลยครับ คอบนนะ หึหึหึ.....แต่ก็ฝืนตีไปเรื่อย จนกระทั่งคอร์ดปิด หมดแรง แฮกๆๆๆ วันนั้นชนะหลายคน เพราะตบแหลกไม่ต้องอุทรณ์ ส่วนตัวผมสามารถเล่นได้เรื่อยๆ ไม่ค่อยเหนื่อยวิ่งได้ทั่วคอร์ด แต่กินน้ำนี่สิ กินทีวันละ 5-6 ขวด สปอนเซอร์อีกขวด น้ำส้มด้วย แบบว่าเปลืองที่สุดในคอร์ดเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมไม่ได้อ้วนนะ หนัก 60 สูง 175 กว่าๆ เอาม้าๆ หึหึหึ....อาศัยว่ากำลังขาดี ยังกะสามล้อเลย วิ่งไม่มีเหนื่อย หลังจากวันนั้น เช้ามาเป็นไข้ !!!! ไหล่ขยับไม่ได้ โอย.......จาบ้า.....ยกแทบจะไม่ขึ้น เพราะใช้งานมันมากไป พัก 1 อาทิตย์เต็มๆ แล้วก็ไปตีอีกความนี้ต้องตีโดย.....ไม่ใช้ไหล่ ก็ได้คนในคอร์ดบอกและก็เด็กคอร์ด ม.1 ม. 2 บอกว่าต้องอย่างนี้นะ แบบนั้นไม่ได้ แบบนี้ๆ จับแบบนี้ ตีแบบนี้ อืมๆๆๆ.....ก็ลองตีลองจับให้ถูก และก็หัดวิ่งคอร์ด เท่านั้นละครับพ่อแม่พี่น้อง จากที่เคยตบแหลก วิ่งทั่วคอร์ด กลายเป็นเด็กอ่อนหัดไปเลย ตบก็ไม่ได้เพราะตบทีไรก็ใช้ไหล่ จ๊าก !!! ปวด !!!จับไม้ก็ยังฝืนๆ ตีลูกไป เบี้ยวไปคนละทิศละทางเลย วิ่งก็ไม่ออกเพราะต้องวิ่งแบบมีสเตป วิ่งมั่วๆแบบเก่าไม่ได้แย้ว ฮือ.... อารายมันจะยากปานนั้นฟะ แค่ตีแบดเนี่ย ก็เริ่มจับไม้ให้ถูก เริ่มหัดสโตรกหลัง หัดวิ่งคอร์ด ฝึกขว้างลูกข้ามตาข่าย อ้อ !! ตรงนี้เด็ดสำหรับผู้ที่ใช้ไหล่ตีเป็นประจำ การตีแบดมินตันเขาไม่ได้ใช้ไหล่นะครับ ข้อล้วนๆ ลองจับลูกขนไก่ เป็ด ห่าน ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรขนมันมีหลายแบบ แต่ก็เรียกลูกขนไก่ นี่ถ้าลูกขนเพชร ขนพลอย ไม่รู้จะเรียกว่าลูกขนไก่หรือเปล่า ก๊ากกกกกกกกกก...........ฮ่า ฮ่า ฮ่า sorry ๆ แหะ แหะ เอาละขว้างให้ข้ามตาข่ายพอ ขว้างถูกไม่ปวดไหล่ ขว้างผิดจะปวดไหล่ ให้ขว้างจากเล้นหลังคอร์ดนะครับ ฝึกไปเรื่อยๆจนชินจะแก้ปัญหาการใช้ไหล่ได้ดีนักแล..... ต่อไปการจับไม้ ผมจะเริ่มจากการใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้จับก่อนทิ้งไม้ลงแนวดิ่ง จากนั้นห่อนิ้วที่เหลือเข้ามา ให้ด้ามไม้เป็นเส้นตรง ไม่ใช่หงายหน้าไม้นะครับจับให้กระชับอย่ากำ จับไม้ไม่ใช่การกำไม้นะครับ เวลาตีลูกสโตรกแรกๆ ให้หันไหล่ซ้ายไปทางเนต ยกศอกขึ้นมา อืม.....ลองทำท่าบิดขี้เกียจก็ได้ครับ ยกแขนขึ้นมา เอ้า....หาว...............แจ็บๆๆ จะเห็นได้ว่าศอกขวาของเราจะเป็นแนวเดียวกับทิศทางของไหล่ซ้าย ศอกขวาชี้ไปด้านหลัง แขนซ้ายชี้ไปที่ตาข่าย จะชูสองนิ้วก็แล้วแต่นะครับ ตามแต่ท่าของแต่ละคน ฮ่า ฮ่า ฮ่า จากนั้นค่อยๆดึงแขนเข้ามา ย้ำ !!! ให้ท่อนแขนบนชิดหูไว้ ค่อยๆทำ จากนั้นดึงแขนขึ้นมาและก็ตามด้วยหักข้อมือ ยกเท้าขวาไปด้านหน้า เหวี่ยงไม้ลงไปทางด้านซ้าย จบกระบวนการ ลองทำช้าๆนะครับ จุดสำคัญการแก้ปัญหาการใช้ไหล่ตีคือ ให้แขนท่อนบนชิดหูให้มากๆ ไว้นะครับ เวลาจะตีลูกก็ให้ใช้ข้อ ดึงไม้ขั้นมาอย่างรวดเร็วและพยายามตีลูกตรงหน้า ย้ำอีก !! ตรงหน้านะครับ ตีตอนลูกอยู่สุดปลายแขน ตีโด่งๆ หัดไปเรื่อยๆก็จะชินและก็ได้เองครับ ง่ายดีเนอะ ฮ่า ฮ่า กำลังได้ใจว่าตัวเองกำลังตีได้ พอดีเจอเด็กคอร์ดเก่า โห......กระดกข้อที ข้ามหัวเราเฉยเลย ทำได้งัยฟะ !!! อยากทำได้มั่ง ก็ไปถามเขานะสิ ฮี่ ฮี่ เขาก็บอกไม่ได้หวงอะไร อ๋อๆๆ อืมๆๆ......เอาละขอดูไม้ โอ้.....Yonex Isometric แบบ Long อืม...พอดีอีก มีคนมาตีและก็มาขายไม้แบดอีก เห็นว่ามีไม้รุ่นใหม่ ก็ลองเข้าไปถามดูมีมั๊ย ? สั่งได้ที่ไหน เขาบอกไม่ต้องสั่ง รุ่นใหม่ไม่มีในหนังสือหรอก ว้า.....น่าเสียดาย แต่เขาพูดต่อไปว่า มีแต่ของจริงนี่ดูมั๊ย !! โอ้ว.......ผมก็ขอดูสิ มันเป็น Yonex Isometric รุ่น Titanium ก็ลองจับๆ ดู โอ้ว เบาแฮะ หนักหัวหน่อยๆ เขาก็อธิบายไป................เรื่อยๆ อืมๆๆๆ ตกลงเอารุ่นนี้ละกันขึ้นเอ็น 66 มาละกันพันด้ามชั้นเดียวพอ เท่าไหร่ครับ ? เขาบอกเฉพาะด้ามก็ 2,990 จ้าก !!!!! โห...........ผมคิดนิดหน่อย 5 วินาทีก่อนตกลง ให้เขาไปขึ้นเอ็น พรุ่งนี้มาลุยกันกับไม้ใหม่ Yonex Isometric Titanium (T8) ไม้แบดใครคิดว่าไม่สำคัญ ต้องเลือกให้เหมาะมือบางคนชอบหนัก บางคนชอบเบา แล้วเราจะมาจ้อกันต่อครับ..........

ตอนที่2 วิ่งคอร์ด

. . . . . .สวัสดี ฮ่า ฮ่า เอาละหลังจากที่ได้ไม้ใหม่มา เกิดอะไรมากมายกับผมเยอะแยะเลย เล่นเอาผมระบมกว่าเก่า เริ่มจากการหัดวิ่งคอร์ด 6 จุด เล่นแรกๆ ผมไม่รู้หรอกว่าวิ่งคอร์ดคืออะไร รู้แต่ว่าลูกอยู่ไหน ผมอยู่นั่น ฮ่า ฮ่า วิ่งตาเหลือกเลย วิ่งๆคอร์ดแรกๆมั่วไปหมดโดยเฉพาะการก้าวเท้าไปข้างหน้า จะออกซ้าย ออกขวามนมั่วไปเลย ยังกะปูแนะ เลยต้องถามเขาอีกแล้ว แหะ แหะ เขาก็ทำให้ดู อ๋อๆ......อืม... หลักมีอยู่ว่า วิ่งถอยหลังให้ใช้การสไลด์ ถ้าเดินหน้าให้ก้าวขา และขาข้างที่ถนัดจะเป็นแบบนี้ สไลด์ถอยหลังจะอยู่ในท่าเตรียมพร้อมตีเสมอคือ ไหล่ซ้ายจะที่ไปทางเนต ไหล่ขวาชี้ไปทางด้านหลัง การถือไม้ก็อยู่ในท่าเตรียมตีเช่นกัน ไม่ว่าจะถอยไปซ้าย กลาง ขวา ก็ยังอยู่ในท่าเดียวกันหมด หลังจากที่ตีลูกแล้ว สำคัญเท้าที่อยู่ข้างหลังจะก้าวมาข้างหน้าเสมอ อย่ากระโดดถอยหลังตี เพราะหลังจากที่ตีแล้วเราจะกลับมาตั้งหลักไม่ทัน จริงๆนะ ตรงนี้ละการวิ่งคอร์ดสำคัญมาก ถ้ารู้จักการก้าวเท้าแล้ว จะช่วยได้มาก ตีลูกสูงๆให้มีเวลากลับไปตั้งหลักครับ สำหรับการรับลูกหน้าเนต มันมีแบบสไลด์และก้าวขานะ ครั้งแรกผมจะก้าวขาก่อนประมาณ 3 ก้าว ก็ใช้ได้ไม่เหนื่อยมาก แต่หลังๆต้องมาใช้การไลด์ไปข้างหน้า เพราะเข้าถึงลูกได้เร็วกว่า แต่กำลังขาต้องดีครับ รับลูกหน้าเนตก็ยื่นไม้สูงๆไว้ เขาบอกว่าถ้าตีต่ำกว่าเนตโอกาสไม่ข้าม มีมากให้สูงเหนือเนต ข้ามแน่นอน สำคัญตรงที่ขาของเรา หมายถึงขาข้างที่ถนัดนะครับจะอยู่ข้างหน้าเสมอ ถ้าใครทำแล้วอยู่ข้างหลังให้แก้ไขให้ถูกต้องครับ จากนั้นก็เป็นการรับลูกด้านข้างขาข้างที่ถนัดจะชี้ไปยังด้านข้าง ขนานกับเนตครับ ไม่งั้นถ้าวางเท้าไม่ขนานกันมีโอกาสพลิกได้ เพราะผมเคยเป็นมาแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า และการก้าวเท้ายาวๆ เช่นกัน อย่ากระโดดก้าวเท้ายาวๆ เพราะเวลาลงเท้าก็อาจจะทำให้พลิกได้อีกเช่นกัน เพราะผมก็เป็นมาอีกแล้ว ฮือๆๆๆ ให้เพิ่มจังหวะนะครับ โดยการสไลด์ ฉับๆ จากนั้นก็ก้าวเท้าข้างที่ถนัดไปข้างหน้าแล้วก็ตีลูกครับ ถ้าจะนับจริงๆ การวิ่งคอร์ดจะมี 8 จุดครับคือหน้า 3 ข้าง 2 หลัง 3 ลองหัดวิ่งดูนะครับ สูตรก็คือ หลังสไลด์ หน้าก้าว เวลาวิ่งไปด้านหลัง ขาขวา หรือขาข้างที่ถนัดจะอยู่ข้างหลังเสมอ อย่ากระโดดถอยหลังตี เวลาตีก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยครับ ตีลูกตรงหน้า สูงๆ อย่าตีต่ำเพราะจะใช้แรงมากครับ สำหรับลูกด้านหน้าก็ให้ยกไม้สูงๆไว้ ขาขวาหรือขาข้างที่ถนัดจะอยู่ด้านหน้าครับ ด้านข้างสำคัญที่การวางเท้าต้องขนานกับเนตครับ เพราะถ้าพลาดเท้าพลิกนา........... ผมเคยดูวีดีโอการสอนของ อาจารย์เกาหลีและอาจารย์ไทย รู้สึกว่าไทยเราจะสอนตามหลักสูตรแต่ถ้าเป็นต่างประเทศจะสอนตามหลักเขาคือ เขามีตีที่คิดว่าเหมาะมากกว่าก็ เออ.....นะ ใช้ได้เหมือนกันดูไม่เบื่อ และพวกนี้เข้าถึงลูกเร็วมาก จากจุดกลางเขาจะก้าวฉับๆ สองทีถึงลูก ไม่ว่าลูกหน้าหรือลูกหลัง 2 ก้าวจริงๆนะ แถมยังกลับมาตั้งหลักที่กลางคอร์ดทันเฉยเลย ตอนนั้นผมยังหัดวิ่งคอร์ดและสโตรกลูกไปเรื่อย เห็นเขาทำง่ายๆผมก็ทำมั่งแต่เป็นการใช้ท่อนแขนตี ไม่ได้ใช้ไหล่แล้ว ตีลูกก็ต่ำเล่นแต่ละครั้งยังกะอาบน้ำเลยเปียกไปหมดทั้งเสือและกางเกงนอกเกงใน ผมเป็นคนเหงื่อเยอะมาก แต่สามารถตีได้เรื่อยๆ ไม่ค่อยเหนื่อยจนเขาทัก ไม่เหนื่อยเหรอผมก็ตอบไม่รู้มันหายแล้ว แหะ แหะ คืออย่างนี้ ผมเคยฝึกสมาธิมาก่อนและการควบคุมลมปราณ........นี่ ฮี่ ฮี่ หมายถึงการควบคุมการหายใจนะครับ ผมจะหายใจช้าๆ ไม่เร่ง ไม่หอบ แบบหายใจยาวๆ แล้วกลั้นไว้นานๆ แล้วหายใจออก แต่ไม่ได้ได้ท่องพุทธโทนะครับ หายไปแบบช้าๆ หายใจทางปากตรงนี้ละสำคัญ ใครหายใจทางปากจะเหนื่อยเร็ว คอจะแห้ง ผมจะหายใจทางจมูกช้าๆ ก็มีทางปากบ้าง แต่ก็ไม่หายใจเร็วๆ หายใจช้าๆตลอดทั้งเกม ทำให้ผมเล่นได้ตลอด อึด ทน !! ฮ่า ฮ่า เวลาเล่นจะอยู่ช่วงเวลา 16.00 - 22.00 น. เล่นไปเรื่อยๆ ช่วงนี้จะมีคนเก่าๆที่ไม่ได้เล่นมานานกลับมาเล่นอีกแต่การเล่นยังเจ๋งอยู่เหมือนเดิม คนแรกชื่อพี่แม๊ก อีกคนชื่อพี่เล้ง ตามมาด้วยพี่ไก่ พี่เปิ้ล ซึ่งแต่ละคนมีรูปแบบการตีที่เด่นๆไม่เหมือนกัน ผมก็ลอกมาซะเลย ฮี่ฮี่.......

ตอนที่3 ปวดข้อ

. . . . . .คนแรกพี่แม๊ก คนนี้กำลังแขนดีสามารถตีลูกและวางลูกหลังคอร์ดได้ดี กระดกข้อเบาๆ แต่ข้ามหัวไปตก หลังคอร์ดเฉยเลย ใครที่วิ่งคอร์ดหลังไม่เป็นเป็นอันต้องหลังเดี้ยงกันทุกคน เพราะเอนตัวไปตีลูกสวนกลับคืน ถ้าวิ่งคอร์ดเป็นก็สไลด์ถอยหลังสองทีก็สวนกลับได้แล้วครับ คนต่อมาพี่เล้งตัวเล็กตีลูกหลังได้ดีเช่นกันแต่ผมว่าเด่นที่ขานะ แกเข้าลูกเร็วดี เพราะเล่นมานานมากจังหวะดี เล่นสบาย ส่วนที่เหลือสองคนพี่ไก่นี่ ท่าตบสวยแต่ต่ำไปหน่อย สวยทั้งคนตบและลูกตบ ฮี่ ฮี่ และพี่เปิ้ลนี่อะไรดีหว่า ??? ก็ตีดีแล้วกัน ฮ่า ฮ่า ผมเพิ่งเล่นต้องค่อยๆไต่เต้าแล้วลงสะดือ..... ก๊ากกกกกกกกกก.......ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอิ๊ก !! ช่วงนั้นผมจะเล่นคู่เสมอ แต่หลังๆจะเล่นเดี่ยวเพราะชอบแย่งลูกเขาเล่น แบบถึงลูกก่อนว่างั้นเหอะ ก็เลยชินกับการเล่นเดี่ยวซะแล้ว แต่ก็ยังคงตีแป๊ก !! คือตีไม่เต็มไม้ และยังไม่ชินกับการจับไม้ใหม่ มาถึงตรงนี้ผมมีวิธีการชินไม้แบบคาดไม่ถึง เริ่มจากการจับไม้จะดหมือนการคีบยังงัยยังงั้น ใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้คีบไม้จากนั้น ห่อนิ้วที่เหลือเข้ามา ด้ามไม้จะอยู่อุ้มมือพอเหมาะ ไม่ใช่การกำไม้นะครับ และอย่าจับแน่นเดี๋ยวตีไม่ได้ แรกๆจะยังไม่ชินกับการจับทำให้ไม่สามารถควบคุมทิศทางของลูกได้เลย ต้องค่อยๆเล่นไปเรื่อยๆครับ อย่าเกร็ง ตีสบายๆ บางคนทำไม่ได้ก็อย่าท้อนะครับ เพราะปัญหาการตีลูกแป๊กก็คือการจับไม้ไม่ถูกวิธีครับ และไม้ที่เหมาะมือกับเรา มันก็ขึ้นอยู่กับความรู้สึกของแต่ละคน อย่างผมนี่ชอบไม้เบาๆ เพราะชอบเล่นเร็วๆ บางคนชอบไม้หนัก เพราะชอบเล่นเกมรุก ตบแหลก บางคนอยากให้หนักมากเอาสก๊อตเทปพันสายไฟมาแปะไว้ ที่ชอบไม้เลยก็มี จะทำให้หัวไม้หนักขึ้นเวลาตบหรือสโตรกหลังแรงส่งจะเยอะ แต่ก็ต้องแลกกับความคล่องตัวนะครับ ไม้แบดยังแบ่งออกเป็นไม้แบบรับ ไม้แบบรุก และก็ไม้แบบทั้งรุกและรับ ที่ผมใช้ตอนนี้เป็น Yonex Iso Long Titanium เป็นแบบกึ่งรุกกึ่งรับ ไม้จะยาวและก็เบา พอๆกับ Winnex power 900 เลย หน้าก็กว้าง ตีดีครับผมเคยเล่น ไม้ธรรมดามาก่อน แบบเล่นทีไรเป็นอันได้ปวดข้อทุกทีเลย เพราะหนักมากต้องเปลี่ยนไม้ เดี๋ยวข้อพังครับ แนะนำสำหรับมือใหม่ลองเล่นไม้ Winnex สิครับ ราคาก็ถูกพันกว่าๆ แต่ไม่มีซองนะครับ มันจะมีรุ่น YangYang อ่านว่า หยางหยาง ไม้ทั้งสองรุ่นนี้จะเบาครับ ตีสบายไม่ปวดข้อ แต่ถ้าใครจะซื้อไม้ Yonex ก็แพงขึ้นมาอีกเท่าตัวครับ ไม้จะหนักกว่า และก็มีหลายรุ่นให้เลือก เยอะจริงๆ เพราะผลิตมานานแล้ว Winnex นี่พึ่งผลิตมาได้ไม่นาน เขาว่าคุณภาพพอกัน แต่ราคาถูกกว่าครับ จากนั้นก็มาเรื่องเอ็น มีสองเบอร์ที่ใช้คือเบอร์ 65 และเบอร์ 66 เอ็นเบอร์ 65 จะหนากว่า 66 และก็ทนกว่า 65 แต่เด้งไม่สู้เบอร์ 66 ครับ ใครขึ้นเอ็นเบอร์ 66 เส้นจะเล็กและก็แสดงว่าเป็นคนเล่นหนัก แต่ก็ไม่แน่อีกเช่นกัน อาจจะชอบเพราะมันเด้งดีก็เป็นได้ อายุของมันจะสั้นกว่าเบอร์ 65 คือ 1 - 2 เดือนเท่านั้นเอง มันก็ยานซะแล้ว..... ถ้าเป็น 65 ก็อายุยืนขึ้นมาหน่อย 3 - 4 เดือนครับ แต่ใครที่ชอบเล่นซาดิสไม่ถึงเดือนก็ขาดแล้วครับ จริงๆนะ หึหึหึ....... โอ้.........มีอีก ใครที่ขึ้นเอ็นมาใหม่ๆ อาจจะตีลูกแข็งหน่อย เพราะเอ็นมันยังไม่เข้าที่ มันจะสานกันไปมายังไม่เข้าร่องครับ เวลาตีเหมือนกับว่าใช้กระดานตียังงัยยังงั้น แต่เล่นหนักๆไป 2 - 3 วันก็ใช้ได้ครับ ต่อไปก็เรื่องด้าม ตรงนี้ก็สำคัญบางคนพันด้ามหนาทำให้หัวไม้เบา เวลาตีอาจจะไม่ค่อยมีแรงส่งมากนัก ผมเคยพันด้าม 3 ชั้น ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไอ้จับนะก็พอดีมือดีนะ แต่เวลาตีนี่สิมันแทบจะไม่มีแรงส่งเลย...........

ตอนที่4 ลูกขนไก่

. . . . . .ถ้าใครพันด้ามเล็กๆ หัวไม้จะหนักมาก แต่แรงส่งก็จะมากเช่นกันครับ ตอนแรกผมพันด้ามไม้สองชั้น ต่อมาผมมาใช้ชั้นเดียวพอ อ้อเรื่องด้ามนี่ก็ไม่เบาผมเปลี่ยนมาหลายรุ่นหาที่เหมาะมือที่สุด แรกๆใช้ของ winnex แต่มันจะลื่นเวลาโดนเหงื่อหรือน้ำ โดยเฉพาะผมเวลาเล่นเหงื่อจะเยอะมากเวลาตีไม้แทบจะลอยข้ามไปด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า คราวนี้ผมเปลี่ยนที่พันด้ามมาเป็นแบบกันเหงื่อ เป็นสีน้ำตาลก็ยังคงเป็นยี่ห้อ winnex เหมือนเดิม แต่มันซึมเหงื่อได้ดีจริงๆ ถ้าซึมมากๆก็จะทำให้ที่พันด้ามเสียเร็วครับ ใครเหงื่อเยอะแนะนำให้ใช้ที่รัดข้อมือนะครับ ช่วยได้ดีทีเดียว หรือจะหลายทีก็ได้ 55555 แต่พอดีอีกนั่นละ ไปขึ้นเอ็นใหม่มีที่พันรุ่นใหม่จะไม่เรียบเหมือนเดิม จะมีลวยลายกลมๆยุบลงไป มีรูปดาวตรงกลาง บางๆ ก็ลองพันดู ก็เออ.แฮะ !! จับกระชับมือดี และก็ไม่แพงด้วย 60 บาทครับ ใช้ได้ๆ เลยพันมันสองด้านเลยและก็ขึ้นเอ็น 65 และ 66 ไปในตัว ทีนี้ก็ซื้อลูกกลับไปเล่นอีก ลูกก็สำคัญอีกนา....... ตอนแรกใช้ลูกตราปืน กับตราอะไรไม่รู้เยอะยะไปหมด ลูกพลาสติกก็เคยเล่น มันลอยเคว้งคว้างไปมา ราคาก็สองร้อยกว่าบาท พอมาเจอลูกนี้เข้า โห.......หลอดละ 420 ยี่ห้อ RSL Silver ก็อืม......นะ ตีดี แรกๆก็ตีมัน แต่พอขนมันร่วงเท่านั้นละ โหย.......อืด..........................สุดๆ มันจะตื้อๆ เขาว่างั้น ตบยังงัยก็ไม่ตาย รองมาก็ RSL Ace สีแดง ลูกพอใช้ ยังมียี่ห้อ Tournament ที่คอร์ดเขาใช้ตีกัน ก็ใช้ได้เหมือนกัน แต่เวลาตีผมต้องซื้อไปเล่นเอง ถ้าซื้อจากคอร์ดก็ม่ายไหว แพง....................มาก ตกเดือนละประมาณ 3 หลอดตีแบบประหยัด แหะ แหะ ใช้ลูกมากที่สุดก็ วันเดียว 8 ลูก ลูกละ 40 กว่าบาทลองคูณกันดูก็ โห.....เปลืองมาก เลยเบาๆเล่นวันละ 2 ลูกพอ จากที่นำมาบอกกัน ลองนับเป็นจำนวนเงินที่ลงทุนไปแล้วก็............โอย..... ซื้อไปได้งัยฟะ เยอะแยะ ลงทุนไม่น้อยๆ เลย แต่พอดีแบดมินตันเป็นของใหม่สำหรับผม อยากรู้ลึกรู้จริง ก็ต้องลงทุนหน่อย ฮี่ ฮี่ ช่วงนี้ผมเล่นทุกวัน จริงๆนะ 7 วันรวด ไม่มีพัก นอกเสียจากเขาปิดผมก็ไม่ได้เล่นแค่นั้นเอง นี่ก็ต้องไปต่างจังหวัดอีก ก็ไม่เป็นไรเล่นหอบไปเล่นด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอาละนั้นก็เป็นการเริ่มต้นเข้าสู่วงการแบดมินตัน เพราะที่จังหวัดผมกำลังบูม เห็นสร้างคอร์ดกันตรึม !! เดี๋ยวอีกสามเดือนก็ได้เล่นอีก 6 คอร์ดแล้ว โฮ่ๆๆ เห็นว่ามีเครื่องดื่ม อาหารขายด้วย ดีๆๆ ค่าสมาชิกก็ไม่แพงด้วย โฮ่ๆๆ ผมไม่เกี่ยงสถานที่เล่นหรือคู่เล่น ผมเล่นหมดอยากเล่นๆ อยากเป็นไวๆ สนุกดี เท่าที่ลองคุยกับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ อาเจ๊กทั้งหลาย มีหลายคนเก่งๆ ผมก็ลองถามเขาดู เขาว่าแถวๆราม ทีมชาติเยอะ ตีเก่งๆทั้งน้าน เหรอๆๆ น่าสนๆๆ ผมมันไม่มีอาจารย์อาศัยศึกษาดูเอา แต่มันจะเก่งคนละแบบ กับคนที่ได้รับการฝึกมาจริงๆ เห็นแล้วหนาว........อึ๋ย !!! ตอนนี้หัดสโตรกหลัง ก็ได้บ้างแล้ว ต่อมาก็เป็นการตีลูกหลังมือ ไอ้เราก็ตีอยู่ตั้งนาน แต่พอได้มันก็ง่ายจริงๆ แฮะ วิธีการตีก็ไม่ยากครับจะนำเสนอต่อไป สโตรกหลังมือออกหลังเลยนา ฮี่ ฮี่ สบายๆ.........

ตอนที่5 ตีลูกหลังมือ

. . . . . .โฮ่ โฮ่ โฮ่ หายไปนาน.....ไปต่างจังหวัดมา โอยเหนื่อย ผมไม่ค่อยชอบการเดินทางเท่าไร แต่ก็ต้องไป ฮือๆๆ มันเป็นงานนะ แหะ แหะ แต่แปลกนะบางคนชอบเดินทางนั่งรถอยู่ได้เป็นวันๆ นั่งๆ กินๆ นอน อยู่ในรถ ผมละเบื่อเลย ผมทำงานอยู่นี่ยังพัฒนาไปไกลกว่าเยอะเลย น่าเห็นใจคนที่ทำงานกรุงเทพเนอะ ชีวิตครึ่งหนึ่งอยู่ในรถ เฮ้อ...... เอาละครั้งที่แล้วทิ้งท้ายเรื่องการสโตรกหลังมือ ตอนที่หัดแรกๆ ผมดูจากนักกีฬาเขตที่มาเล่น และก็บรรดาอาเจ๊กทั้งหลาย เพราะพวกนี้ตัวจะท้วมๆ แขนใหญ่ๆ เวลาตีลูกหลังมือจะดังเพี๊ยๆ !! แล้วก็ลอยข้ามหัวเราไปเฉยเลย บางคนตีหลังมือ แบบตบก็มี ร้ายจริงๆ จากนั้นผมก็......ถามสิครับ แหะ แหะ เขาก็บอกมาด้วยดี นี่ๆ แบบนี้ๆ ขาต้องวางให้ถูก แล้วก็ตีแบบนี้ ใช้เวลาร่วมเดือนกว่าจะตีลูกหลังมือได้ถูกต้องเพราะก่อนหน้านั้น ตีมาทางซ้ายมือผมทีไรหมดปัญญาจะรับ เพราะไม่รู้จะตีกลับไปท่าไหน ไอ้จะถอยหลังไปโสตรกกลับ มันก็เหนื่อยนา สู้พลิกตัวตีกลับดีกว่า ไม่เหนื่อยด้วย ผมมาตายก็ลูกนี้ละ เขาโยนมาทางซ้ายเบาๆ ผมก็ตีกลับไปเขาก็ตบงะ แง๊.........................โดนรังแกจุดอ่อน ไม่ได้ๆต้องแก้ผ้า เอ๊ย !! แก้ไข ผมก็เริ่มมาที่คอร์ดตั้งแต่คอร์ดเปิดคือ 16.00 น. จากนั้นก็วอร์มจนเหงื่อออก ก็ไม่มีอะไรมากวิ่งรอบสนาม 5 รอบ หมุนข้อ หมุนเอว วิ่งคอร์ด จากนั้นก็ตีลูกขึ้นฟ้า ตรงนี้ละครับ บางคนคาดไม่ถึงว่าตีลูกขึ้นฟ้ามีประโยชน์อะไร ผมว่ามีประโยชน์มากเลย ฝึกการใช้ข้อมือ ใช้แขน ฝึกความคุ้นเคยกับลูก ตีให้มันไปค้างบนหลังคาเลย โฮ่ โฮ่ การตีลูกหลังมือจำไว้ว่าตัวเราจะหันหลังให้ตาข่ายเท้าขวาอยู่ข้างหน้า เวลาดึงไม้ ให้ศอกออกไปก่อน จากนั้นดึงแขนขึ้นมา แล้วก็หักข้อมือดึงไม้ไปกระทบลูกที่อยู่ตรงหน้า ย้ำ !! ตรงหน้านะครับ ถ้าเลยมาหลังจะตีลูกลำบากเด้อ... ไม่ก็ลองหาคู่สโตรก ก็ได้ครับฝึกตีลูกหลังมือ ถ้าคนเดียวก็หัดเดาะลูกขึ้นฟ้าโดยใช้หลังมือจากนั้นก็เปลี่ยนจากการตีขึ้นฟ้า เป็นการตีไปข้างหน้าแทน ถ้าทำได้มันจะลอยออกนอกสนานไปเลยครับ แต่บางทีการเปลี่ยนจากตีขึ้นฟ้า เป็นการตีไปข้างหน้าก็ใช่ว่าจะทำได้เลย ต้องฝึกตีไปข้างหน้าเรื่อยๆ ค่อยๆทำนะครับ หัดไปเรื่อยๆ แล้วจะได้เองน่า..... ไม่ยากๆ ทีนี้จะมาพูดเรื่องข้อมือ สำคัญๆ การเล่นแบดเป็นการใช้ข้อมือล้วนๆ ย่อมนำมาซึ่งอาการบาดเจ็บที่ผมเป็นก็ มีหลายอาการแบบเรื้อรังว่างั้นเหอะ เพราะ !! ตีลูกแม่นมาก ลูกโดนขอบไม้แล้วแรงสั่นสะเทือนมันส่งมายังข้อมือ ไม่ก็บิดข้อมากไป ทำให้ปวดข้อต้องนวดๆด้วยยา ผมลองมาหลายขนาดทั้ง ฮีลูดอย เค้าเตอร์เพน โวทาเรลอีมัลเจล และก็ยาอะไรไม่รู้มาให้ทา มันก็ดีแตกต่างกัน แต่ไอ้ที่แพงที่สุดนี่ ฮีลูดอย แพงๆๆๆ โวทาเรลรองลงมา เค้าเตอร์เพนก็ โอเค ตอนนี้ใช้สองยี่ห้อ โวทาเรลและ เค้าเตอร์เพน สลับกันมันคงไม่ตีกันหรอกมั๊ง 55555 แต่จะให้หายดีผมมีสูตร คือหลังจากอาการบาดเจ็บ หรือเล่นเสร็จ ผมจะอาบน้ำอุ่นจากนั้นก็นวดด้วยโวทาเรล แล้วก็พักสักระยะหนึ่ง แล้วกลับไปเล่นไหมแต่ต้องตีให้ถูกวิธีไม่เช่นนั้นมันจะปวดเรื่อยไปนะจะบอกให้ จับไม้ให้ถูก ตีลูกให้กลางไม้ ก็จะไม่ปวดข้อ ปวดไหล่ ผมเคยเล่นปวดไปหมดทั้งร่างกาย ไหล่ ข้อมือ ข้อเท้า หลัง สีข้าง ท้องแข็ง โอย.......หลายที่แต่เดี๋ยวนี้ไม่มี อาการเหล่านั้นแหล่นมาให้โอยเล่น เพราะเริ่มตีถูก เรื่องกำลังนะมีเยอะ กำลังขาก็สบาย........ตีจนขาเป็นสามล้อหมดแล้ว หลังๆนี่เล่นสบายหน่อย จะมีแลบมาบ้าง ก็ค่อยๆฝึกฝนไปเรื่อยๆนะครับ จากอาการเจ็บทั้งหลายที่เกิดขึ้นกับผม และวิธีการแก้ไขน่าจะช่วยเหลือเพื่อนๆที่สนใจกีฬาแบดมินตันได้นะครับ ตอนนี้ขอตัวไปตีแบดก่อนแล้วมีอะไรเด็ดๆ เจ็บๆ จะนำมาฝากเพื่อนๆครับ ไปละแว๊บ !!!

ตอนที่6 อบอุ่นร่างกาย

. . . . . .ย้า........ฮู้ !!!!! ฮ่า ฮ่า ฮ่า หายไปนาน แต่ก็ไม่ได้หายไปเลย ยังอยู่ๆ ฮี่ ฮี่ ผ่านมาหลายเดือนกับเรื่องแบดมินตัน ก็ก้าวหน้าไปอีกขั้น เพราะได้รับการฝึกอบรมแบดมินตันจากอาจารย์ อนันต์ เป็นเวลา 3 วัน แค่สามวันก็จะกรอบแล้ว นี่ถ้าอยู่เป็นอาทิตย์ ตายคาคอร์ดแหง T_T ต้องตื่นแต่เช้า 6.00 น. มาวิ่งรอบสนาม 5 รอบ ก็ประมาณ 2 กิโล 400x5 = 2,000 Kg หรือใครจะเถียง ??? วิ่งระยะสั้น 50 และ 100 เมตร จับเวลา ผมได้อันดับดีที่สุด เหอ เหอ จากนั้นก็วอร์มร่างกายให้เหงื่อตกยิ่งกว่าไปรนน้ำมันพรายซะอีก แบบหยดติ๋งๆเลย เป็นเวลา 10 นาที แค่อุ่นเครื่องก็พากันร้องโอดโอย อุ๊ยตาย ว้าย กรี้ด กะตู้ฮู้......นี่ยังไม่ได้ลงสนามนะ จากนั้นก็ไปพัก วันแรกทำเป็นวางมาดไปก่อน กินน้อยๆ ไม่พัก มาถึงก็คึกแบกไม้แบดลงตีต่อเลย โอ้ว สู้ๆๆๆ พอวันที่สอง กินเป็นกิน มีเวลาว่างก็นอน............ตลอด พักๆๆๆ โว้ย !! โครตเหนื่อยเลย ปวดไปหมดทั้งร่างกาย ตั้งแต่คอบนถึงคอล่าง ??? ฮี่ ฮี่ วันแรกแทบจะลุกไม่ขึ้น แบบปวดไปหมดทั้งร่างกาย แน่นเปรี๊ย ฟิตปึ๋งปั๋ง โอ้ว !! วันที่สองกว่าจะลุกได้ต้องค่อยๆ ยกชิ้นส่วนร่างกายออกจากที่นอน มาฝึกแต่เช้า ผมฝึกตั้งแต่เวลา 6.00 น. ถึง 22.00 น. เป็นเวลา 2 วันส่วนวันสุดท้ายก็เลิกเร็วหน่อย 16.00 น. บีคอส อาจารย์แกจะกลับเครื่องบินเที่ยวสุดท้าย ไม่งั้นแกได้เกาะปีกเครื่องบิน กลับแหงๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยังมีขำกว่านั้น กว่าผมจะรู้ชื่ออาจารย์ ผมก็ถามแกตอนกลับนั่นละ เพราะเรียกแต่อาจารย์ๆๆ ในที่สุดแกก็ชื่อ อ. อนันต์ ส่วนนามสกุลนั้นไม่ได้ถามรู้แต่แกสอนที่คอร์ดสมพงษ์ กรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินธ์.....โอย อยากรู้ก็ไปฟังเพลงอัศนีและวสันต์เอาละกัน คนตั้งก็แหม........ตั้งซะบันทึกกินเนสบุ้คได้เลยว่าเป็นฃื่อเมืองที่ยาวที่สุดในโลก ฮ่า ฮ่า ฮ่า หลังจากได้วิชาพื้นฐานการเล่นแบดมินตันแล้ว ก็มาฝึกๆๆ จนได้มา 1 ขั้น จาก 9 ขั้น นี่ถ้าผมฝึกถึงขั้นที่เก้า สงสัยหลับตาตีก็ชนะแหงๆ ฮ่า ฮ่า จากนั้นมา ผมจะอุ่นเครื่องจนเหงื่อออก ประเภทเหงื่อไม่ออกไม่ลงสนาม เพราะถ้าเราอุ่นพร้อมแล้วก็จะเล่นได้มีประสิทธิภาพกว่า ป้องกันการบาดเจ็บกล้ามเนื้อได้ด้วยนะตัวเอง ข้อมือ ข้อเท้า ข้อสอบ (เกี่ยวอะไร) สำคัญๆ คอก็สำคัญ บริหารบ่อยๆ บริหารมากก็ปาดจะปวดข้อมือได้ เหอ เหอ เอว หัวเข่า หัวไหล่ หัวเราะ ต้องอุ่นเครื่องไว้ เหงื่อไม่ออกก็อย่าพึ่งลง แสดงว่าเรายังไม่อุ่นพอ ไม่ต้องถึงกะเอาน้ำร้อนลวกหรอก มันจะไม่อุ่นกลายเป็นสุกนะสิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เพราะฉนั้นร่างกายต้องเตรียมพร้อมสู้ศึกที่อยู่ข้างหน้า เย้.........!! ทิ้งช่วงการฝึกได้ไม่นาน ก็เข้าตากรรมการเข้า จู่ๆ โค้ชจังหวัดเกิดเดอะอยากปั้นศิษย์รุ่นสุดท้าย ผมก็ร่วมแจมนะสิ ว้าว !! เจ๋งไปเลย ตอนนี้ฝึกมาได้ 3 อาทิตย์กว่าๆ ฟิตๆๆ สโตรกออกเรื่อยเลย สงสัยสนามจะสั้นไป ฝึกตัดหยอด ตีลูกไปข้างหลัง ทำตลอด อืม........ ไอ้ผมชั่วโมงการตีลูกยังน้อย เลยใช้วิธีลัด แบบว่า ทุกๆวันในการอุ่นร่างกายผมจะสโตรกลม วันละ 100 ครั้ง จะได้ครบทันพวกที่ตีแบดมาเป็นปีๆ ฮ่า ฮ่า และทำให้เราเกิดความเคยชินในการสโตรกลูก ว่าจะต้องออกไม้ยังงัย ถึงจะไม่ใช้ไหล่ ผมเคยเหวี่ยงไม้ส่งเดช ผลคือวันนั้นไหล่มันด่าเอา แงงงงง T_T ทำผิดท่า หัวไหล่มันก็กะตุกนะสิ เจ็บๆๆ ต่อไปไม่ทำอีกแย้ว การสโตรกลมมีประโยชน์มาก เป็นการอุ่นเครื่องอย่างหนึ่ง เพราะกว่าจะครบร้อยเหงื่อก็ซึมแทบ จะเปียกเลยละ ช่วงแรกๆจะรู้สึกแข็งๆ พอทำไปเรื่อยๆมันก็จะอ่อนตัวเอง น้ำก็จะซึมออกม.....เหอ เหอา ก๊ากกกกก เหงื่อเฟ้ย !! รู้นะคิดอะไรอยู่ และพอเราเข้าสนามเราก็พร้อมทีจะตีกัน เอ๊ยตีแบดได้สบาย นอกจากการซ้อมแล้วผมยังศึกษาจากวิดีโอ ก็มีหลายเรื่องโดยเฉพาะ คู่กำ หลายคนคงจะได้ดูกันแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ม่ายช่ายๆ วีดีโอการฝึกของโค้ชเกาหลีและ โค้ชไทย ลองเปรียบเทียบดูแล้ว อืม...นะ ดีกันคนละแบบ โค้ชเกาหลี จะสอนสไตล์ตัวเอง แต่โค้ชไทยจะสอนตามตำรา ทำให้โค้ชเกาหลีดูมันส์กว่า แต่โค้ชไทยก็ดีนะ เข้าใจง่ายแต่อาจจะไม่จูงใจเท่าโค้ชเกาหลี แต่ก็ดีมีการส่งเสริมกัน เย้ !! ไว้ผมได้แชมป์แบดมินตันระดับโลก จะมาเป็นโค้ชบ้าง ฮี่ ฮี่ :D


ตอนที่7 เข้าวงการ

. . . . . .ในวงการแบดมินตันบ้านเรานั้น ผมรู้สึกว่าเป็นอะไรที่เงียบเชียบมากเลย ไม่ค่อยได้ยินการแข่งขันหรือเหตุการณ์ ประหลาดๆในวงการแบด หรือนักกีฬาความหวังของไทยเหรียบทอง อชก. ได้ยินแต่ว่า ตกรอบแรกแหงๆ แพ้มาเล แพ้อินโด แพ้จีน แพ้ญี่ปุ่น แหมๆๆ ดูถูกกันเกินไปแล้ว แต่ก็เจือกตกรอบแรกจริงๆแฮะ อุตสาห์จ้างโค้ชจีนมาฝึกสอน อย่างโหดเหี้ยม ขอใช้ว่าโหดเหี้ยมเพราะเขาว่าโค้ชจีนฝึกหนักจริงๆ อย่างที่เชียงใหม่เขาว่านะมีโค้ชจีนสาม......คน มาฝึกนักกีฬาของเขา วิธีการฝึกก็แปลกๆ แต่จากที่ดูวีดีโอแล้วก็แปลกจริงๆ ฮ่า ฮ่า แค่วิ่งคอร์ดก็วิ่งจริงๆ ม่ายช่าย กระดึ๊บๆ แบบเราๆ เขาว่าช้าไป วิ่งต้องเป็นวิ่ง วิ่งๆๆ วิ่งๆปายๆๆ เขาจะแน้นความแข็งแกร่งของร่างการเป็นพิเศษ โดยมีตารางการวิ่ง ตลอดเป็นกิโล สองขีด และฝึกสารพัดท่าเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงและยืดหยุ่น นานๆถึงจะลงสนาม ฮ่า ฮ่า ส่วนตัวผมก็เองก็มีตารางการฝึกเหมือนกัน ทุกวันๆจะฝึกเองจากฝึกจากโค้ชจังหวัด ไม่ได้หนักมาก ลงสนาม 1 ชม. ฝึกหยอดหน้า ตีหลัง จากนั้นก็มากระโดดตบ ช่วงแรก 50 ครั้ง ต่อไปก็ 70 จากนั้นกระโดด 150 ต่อไปไม่ล่อ 200, 300 เหรอเนี่ย !! แต่ก็แปลกแฮะ กระโดดได้จนจบ ค่อยๆทำไปเดี๋ยวก็ถึงเคยทำสถิติไว้กระโดดตบ 100 ครั้งพักแ่สองที ครั้งละ 50 พอครบร้อยโอย จาเป็นลม แต่ก็โอเค ฮ่า ฮ่า ฟิตๆๆ ช่วงนี้ก็ 150 ครั้ง โดดไปเรื่อยๆ ครั้งละ 30 - 40 ครั้ง ก็มีวิ่งคอร์ด ฝึกไปฝึกมายอมรับว่าแกฝึกดี มีแนวทางการฝึกที่ร้าย เห็นผลในการลงสนาม มีวันนึง วันอาทิตย์ไม่มีการฝึก ผมก็ไปเล่นที่คอร์ดพละ ไปคนเดียว แบบโฉบเดี่ยวเลยละ นั่งดูเขาเล่นก็มีคนมาชวนเล่น ตอนแรกยังกล้าๆกลัวๆ เพราะไม่ค่อยได้ลงสนามเท่าไร แหะ แหะ ไปจับคู่กับโค้ชที่นั่น ลงตีคู่ผมนี่เหงื่อตกเลย ตื่นเต้นอีกต่างหาก ตีออกสนามบ่อย สนามกว้างๆยังตีออกอีก เกมนั้นแพ้ !! T_T ต่อมาเขาก็ยังเห็นว่าผมเล่นเก่งอีก จับให้ซ้อมกับเด็กเขา ปรากฎว่า แพ้ !! T_T อีกเพราะๆๆๆ ผมตีออกหลัง เสริฟพลาด ตีออกข้างบ้าง วู้ย ......... !! อะไรกันนักกันหนา สนามตั้งกว้าง อยู่ท่ามกลางฝูงชน และเด็กๆมากมาย ผมโฉบเดี่ยวไปตีกลางสนามแบบเหงื่อท่วมตัว เพราะตื่นเต้น วันแรกแพ้ราบคาบ อาทิตย์ที่สอง คราวนี้ความตื่นเต้นลดลงมาหน่อย ลงตีสบายขึ้นแต่ก็ยังแพ้......อยู่ดี เพราะตีออกแต่ก็เริ่มได้แต้มบ้าง และก็ไปแพ้ลูกเสริฟเขา แบบว่าเสริฟเดี่ยวต้องเสริฟโด่งๆใช่ะปะ ให้ถึงเส้นหลัง แต่ผมเสริฟป๊อก !! เสริฟแป๊ก !! วุ๊ย !! อะไรอีกละ แต่อาการตื่นสนามลดน้อยลง และประสิทธิภาพการวิ่งดีขึ้น แบบว่าวิ่งๆๆๆ จริงๆ แฮกๆๆ วันนี้ก็แพ้อีกละ อาทิตย์ต่อมา ซุ่มฝึกลูกเสริฟ วันละ 100 ครั้ง ฝึกเองครับๆ แหะ แหะ ไปตีอีก ก็โอ้ว ใช้ได้ อาการตื่นสนามไม่มีแล้ว เสริฟดีขึ้น ตีสูสีเด็กหน่อยเริ่มมีชนะบ้าง แต่ส่วนมากก็แพ้ก็ดี T_T ผมไปเจอเด็กคนนึงอ้วนๆ วิ่งไม่เก่งหรอกแต่เขาตีแม่น ตี Sure แพ้ไปซะ 15 - 1 แงงงงงง ทำงัยละ เขาตีมาลงสนาม ผมตีไปเจือกออก ก็คือความแม่นยังไม่มี มีแต่แรง วันนึงๆ ผมตีกับเด็ก 3 - 4 คน ฝึกพิเศษๆ เหอ เหอ แต่เริ่มชินกับสนามบ้างแล้ว แต่ความแม่นยังไม่มี จากนั้นก็หาคนเดี่ยวสิ เพราะใน 7 วันมีแต่การฝึก โอกาสลงสนามเล่นเกมน้อยมาก 1 - 2 ครั้งเท่านั้นเอง ก็เลยไปยังคอร์ดทหาร หาคนมาซ้อมเดี่ยวด้วย เพราะผมไม่มีกลุ่ม ไม่รู้จะหาใครมาดึงขึ้น ได้มาคนนึง เย้ !!!! นัดไว้หกโมงเย็น ก็ลงสนามเลย เช่าชั่วโมง อุ่นเครื่องลุย !! แข่งกัน 5 เกม ปรากฎว่า .....

ตอนที่8 ผลการฝึกเริ่มส่งผล

. . . . . .ชนะๆๆๆๆ รวด 5 เฟรม เพราะวันนั้นตบแม่นจริงๆ ตบไม่ค่อยออก ทุกเกมกระโดดตบหมด แรงดีๆๆ กินแรงมาเยอะ ใช้พลังงานไปมากจริงๆ พอลงสนามซ้อม โอย............หน้ามืด !! หิวๆๆๆ ไม่สามารถลงซ้อมได้ ต้องออกไปโด๊ป !! ข้าวหมูทอดกระเทียมพริกไทย อิ่ม......แปร้....... จากนั้นพักสัก 10 นาทีแล้วลงสนามมาฝึกต่อ ฮ่า ฮ่า พลังเริ่มฟื้นตัวแล้ว สู้ๆๆ ได้ผลแฮะ เพราะก่อนหน้านั้นทั้งวัน ผมกินแค่ก๋วยเตี๋ยวถ้วยเดียวเอง สงสัยจะย่อยหมดแล้ว แหะ แหะ ช่วงหลังๆ ผมต้องอิ่ม พลังงานเต็มถังถึงมาตี บางครั้งแวะกินข้าวมันไก่สักจานก่อนเข้าคอร์ดก็มี ฮี่ ฮี่ ผมใช้พลังงานเยอะมาก จริงๆนะ กินเท่าไรก็ไม่อ้วนสักที กินเท่าไรหายหมด ลองชั่งน้ำหนัก วันนี้เพิ่มมาสองกิโล พรุ่งนี้เช้าก็เหลือ 60 กิโล ไม่ว่าวันไหนๆ ก็ชั่งได้ 60 กิโล บางวันกินๆๆๆ เช้ามาก็เหลือ 60 กิโล ฮ่า ฮ่า ตอนนี้ผมมีหนังสือเกี่ยวกับแบดมินตันอยู่ 4 เล่ม แต่ละเล่มก็ดีไปคนละแบบ จากประสบการณ์และจากวิชาการ เล่มล่าสุดก็ซื้อมาในราคา 150 บาทใช้ได้ๆ ผมอ่านไปเรื่อย หาความรู้ตลอด ถึงจะยังตีไม่เก่ง แต่ถ้าเรื่องกำลังนะ ผมกินขาด ไม่มีใครในคอร์ดแรงดีกว่าผม จะแพ้ก็ประสบการณ์สนาม เขาตีมาหลายปี ผมเล่นมาไม่ถึง 5 เดือน ได้ขนาดนี้ก็นับว่าก้าวหน้ามาก สโตรกเป็นออกหลังว่างั้นเหอะ แรงดีๆ ขยันๆ ตั้งใจๆ หมั่นฝึกซ้อม ปรับปรุงตัวเสมอ ช่วงที่แพ้นั้น ไม่ได้เสียใจอะไร กลับรู้สึกว่าดี เพราะเราจะได้มีการหปรับปรุงแก้ไข ส่วนไอ้คนที่ชนะก็ไม่รู้จะทำอะไร เพราะชนะนี่หว่า ผมมีข้อที่ต้องแก้ไขเยอะแยะ ก็แก้ๆๆๆ ถอดๆๆ เหอ เหอ อืม........ก็มีอย่าง เวลาอยู่ในกลุ่มคนฉลาด ก็พยายามทำตัวโง่ๆ ไว้ ให้คนฉลาดเขาอวดความเก่งกาจออกมา เขาจะแนะนำ นู่น แนะนำนี่ เราก็ฟังๆๆ ไปเหอะ อะไรดีก็นำมาปฏิบัติ อะไรโม้ โอเวอร์ก็ทะลุหูไป อย่าไปเถียง เพราะยังงัยก็แพ้พวกขี้โม้อยู่ดี ทำให้คนเป็นคนที่เงียบๆ มีคนคอยบอกคอยปรับปรุงแก้ไขเยอะแยะไปหมด จนเล่นได้ดีขึ้น บางคนที่เคยชนะผม 15 - 1 ช่วงหลังก็ผมก็เล่นชนะบ้าง 15 - 3, 15 - 1 สบายๆ แต่ก็ไม่ได้เอาไปพูดกับใคร เล่นไปเฉยๆ บางคนโห.......โม้......แ_่ง ชิบ กูชนะ เท่านั้นเท่านี้ แต่เท่าที่ดู ฝีมือเท่าเดิม ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย สู้คนแพ้ไม่ได้ เห็นการเปลี่ยนแปลงเยอะแยะ เนอะ !! ฮ่า ฮ่า ฮ่า แต่ผมว่าอยากเก่งก็ต้องฝึกนะ ยิ่งแพ้นะยิ่งดี เป็นแรงกระตุ้นให้เราได้ปรับปรุง การแพ้แค่นั้นจะไปอายอะไร ผมแพ้ก็ยังเสนอหน้าไปสู้ใหม่ เขาก็เห็นว่าเรามีการเปลี่ยนแปลง เออ......แม้จะโดดแหน็บแนมจาก ผู้ใหญ่บางคนว่าไปดึงฝีมือเด็กให้ตกลงมา ผมก็ยิ้มๆๆๆ สู้ เรื่องของตูเฟ้ย !! ผมไม่สนหรอก เรื่องกดๆ ดันๆ นี่ผมชอบ........ เหอ เหอ แต่ยอมรับว่าฝีมือเรายังไม่ถึงเด็กเยาวชนพวกนั้น สู้เขาๆ เย้.........!! ตอนนี้สร้างสถิติเป็นคนที่ขึ้นเอ็นไม้แบด มากที่สุดในโลกไปแล้ว ซื้อไม้มาใหม่ๆ 2 เดือนกว่าผมขึ้นไป 6 เส้นแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทำเขาคนขึ้นเบื่อเลย เขาบอกจะขึ้นแต่ 65 ให้เท่านั้น รำคาญ ตีเปลืองฉิบหาย เอ็นผมเป็นสีม่วง แรกๆก็ทำใจไม่ได้ เพราะผมชอบเรียบๆง่ายๆ ขาวๆ อวบๆ อึ๋มๆ ฮี่ ฮี่ สีขาว ตอนนี้สีม่วง เขาบอกเอ็นขึ้นบ่อย เลยขึ้นเป็นพิเศษ แบบตึงๆ เขี่ยไม่กระดิกเลย เวลาตีจะดัง ป๊องๆ !! ยังกะกระดานกระทบลูก บวกกับไม้ Yonex Titanium ของผมแล้ว ยิ่งไปกันหย่ายเลย ตีแรงดี ใช้ได้ๆ ช่วงหลังๆนี่ฝีมือดีขึ้นจากการฝึกซ้อม เวลาลงสนามรู้สึกเฉยๆ สบาย.............จาย ไม่ตื่นเต้นอะไร ชนะสลับแพ้ คนที่ผมเคยแพ้ก็เริ่มตีดีขึ้นมา 50% จากที่ไม่เคยได้แต้มจากเขาเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตอนนี้นับได้ว่าอยู่ในขั้นที่ 3 แล้ว พื้นฐานดี แรงดี เหลือแต่ความแม่นยำละทีนี้ โว้ว...........!!!!!!

ตอนที่9 เริ่มมั่นใจ

. . . . . .หลังจากซุ่มฝึกวิทยายุทธแทบตาย กลับบริษัทเที่ยงคืนทุกวัน โอย.........ปรากฎว่า......ก๊ากกกกก ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุดๆ เป้าหมายที่วางไว้ก็สำเร็จลุล่วงอย่างสวยงาม ตั้งเป้าไว้ว่าจะชนะคนที่แพ้มา 15-0 ก่อนสิ้นปี ในที่สุดๆๆ หึหึหึ... ชนะๆๆๆๆ อย่างสวยงาม 15 -10 สบายๆ ช่วงหลังๆ ตีสบายไม่กดดันอะไร ตีได้ มั่นใจๆ ยิ่งช่วงนี้เด็กฝึกไม่อยากตีกับผมแล้ว จะว่าผมเก่งก็ไม่นะ แต่ชวนเดี่ยวทีไรเป็นอันต้องปฎิเสธเรื่อย ก่อนหน้านั้นละตีได้สบาย จริงๆแล้วผมไม่เกี่ยงว่าแพ้หรือชนะ แค่อยากเล่นด้วย ผมเป็นคนที่วางลูกเก่ง ทำเอาฝ่ายตรงข้ามวิ่งแฮกๆ เสมอ ฮ่า ฮ่า เวลาน็อกกับใคร ก็เป็นอันเลิกไป เพราะน้อกกับผมแล้วเหนื่อย ตัดหยอดก็ดี สโตรกหลังก็แรง เคยน๊อกไปแล้ว 4 คน ยาว.....สบายๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แรงดีๆๆ ตั้งแต่ชนะเรื่อยมา รู้สึกว่าตัวเองถูกทิ้ง คิดดูสิ ผมมาคอร์ดตั้งแต่ 5 โมงเย็น พอมีคนมาก็จะชวนน๊อกหน่อย แต่ก็ทำเบี่ยงๆ บอกว่าขอวอร์มก่อน พอเพื่อนมาก็จับคู่ตีเฉยเลย เราก็ว่างอีกแล้ว เฮ้อ......ไม่เป็นไร รอได้ๆ พอมีคนมาอีก ก็ลงไปตีซะแล้ว บางวันเชื่อมั๊ย ไม่ได้น๊อกเลย เพราะชวนใครก็ไม่เอาด้วย พากันบอกว่า ม่ายเอาๆ น๊อกกับพี่เหนื่อย ฮ่วย !! มันก็ต้องมีเหนื่อยสิ เล่นกีฬา ผมก็ตีตรง ตีสูง ตีไม่ออก แค่คาบเส้นเท่านั้นเอง ตัดเกือบติดเน็ต แค่นี้ แหม..... ก็วิ่งมาตีลูกสิ วิ่งบ่อยๆ เดี๋ยวก็จะชินเอง อืม........... คิดว่าเล่นกับผม ไม่สนุกนะ เพราะผมจะจริงจังในการซ้อม และก็เล่น แบบหน้านิ่ง ยิ้มบ้าง แต่ไม่หัวเราะอะไรทำนองนั้น ฮ่า ฮ่า ผมตั้งใจทำอะไรแล้ว จะตั้งใจมาก ไม่แสดงออกทางคำพูด แต่จะแสดงความสามารถออกมาเอง ผมดูภายนอก จะเป็นคนไม่มีอะไร ท่าทางจะไม่เก่ง หึหึหึ... และก็เวลาผมเล่นชนะใครผมจะเงียบ ไม่โม้ ไม่คุย ไม่บอกต่อ เพราะว่าไม่ได้สำคัญอะไร แต่ไม่ชอบอย่าง ชนะแล้วไม่มีใครเล่นด้วยนี่สิ ทำเอาผมฝีมือร่วงไปเหมือนกัน อยากเล่นๆ ซ้อมอย่างเดียว เบื่อตาย เดี๋ยวนี้ สโตรกลม 300 ครั้ง ทำเอาน่องไม่กระดิกเลย โอย...... แต่จากการฝึกสโตรกลม ผมได้จังหวะในการตีลูกมาก การสโตรกลมก็คือ การกระโดดตบกลางอากาศอยู่กับที่ ประมาณ 150 - 300 ครั้ง ลองคิดดูว่าในเกมหนึ่งๆ 15 แต้ม กว่าจะได้แต้ม เราต้องตีลูกประมาณ 20 ครั้ง ก็คำนวณแล้วได้ 300 ครั้งในหนึ่งเกม การกระโดดตบมีประโยชน์มากมาย เราจะสโตรกไปหลังก็ได้ จะตัดหยอดหน้าเน็ตก็ได้ จะตบก็ได้ เวลาลงมาก็ไม่ล้ม มีจังหวะเข้าหน้าอย่างต่อเนื่อง ถ้าสามารถทำได้แบบนี้จะดีมากเลยครับ แต่ก็ต้องอาศัยความพยายามและความอดทนสูงพอสมควร ค่อยๆทำไปนะครับ อาจจะทำทีละ 20 หรือ 50 ทำให้ครบ 300 ก็พอครับ ทำให้ครบนะครับ อย่าขาดๆ กลับมาเรื่องของผมต่อ หลังจากฝึกไปเรื่อยมีความรู้สึกว่าเก่งไปหรือเปล่า ? ถึงไม่ตีด้วย จะว่าเคืองกันก็ไม่ ผมก็ยังให้ยืมรถ คุยด้วย หัวเราะด้วยอยู่ จะมีอย่างเดียวที่ไม่ด้วย ก็ชวนเดี่ยวนี่ละ ไม่เอาซะเลย แม้แต่จะน็อกก็เฮ้อ... ตอนนี้มีคนเล่นกับผมอยู่สองคน คนแรกชื่ออ้น อ้นนะครับไม่ใช่ก้น เด็กคนนี้หุ่นดีใช้ได้ หล่ออีกตะหาก..... ฮ้า...... ตีใช้ได้ เสียอย่างเดียว ไม่ค่อยวิ่ง เหนื่อยง่าย แต่ก็ถือได้ว่าเป็นคนที่ตั้งใจตี ฝีมือดีแต่แพ้ผม 15-3 ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก่อนหน้านั้นผมแพ้ 15-0 นะตอนเล่นใหม่ๆ แหะ แหะ เออ.........ฮ่า ฮ่า ฮ่า มีเรื่องตลกมาเล่าให้ฟัง วันหนึ่งโค้ชบอกให้รุ่นพี่เดี่ยวกับผม ผมก็ดีใจสิแต่แกก็ไม่แน่ใจ ฮ่า ฮ่า เล่นแรก สบาย........... นำไป 7-0 หลังๆมาผมเริ่มขี้เล่นบ้าง ฮ่า ฮ่า ฮ่า กะจะชนะโดยไม่หยอดหน้า คือตีโยกซ้าย ขวามุมหลัง แต่ไปๆมา ชักจะไม่ได้เรื่องแฮะ โดนตีเสมอ ก็คิดว่าชนะแน่ถ้าหยอดและก็ตบ ผมก็โยกซ้ายโยกขวาไปเรื่อย ทำเอาพี่แกกลิ้มก็มี ฮ่า ฮ่า แต่ผมมันหัวดื้อยังจะชนะมุมซ้าย ขวาอยู่ แต่เจือกตีเสียเองซะนี่ เลยแพ้ไป 15-13 ฮ่า ฮ่า ไม่เป็นไรแค่เกมแรก กะจะต่อเกมสอง แต่พี่แกรีบเก็บไม้แล้วหนีไปเลย เหงื่อนี่ท่วมตัว ผมแค่เหงื่อซึมนิดๆเอง เดี๋ยวๆๆ ไอ้ผมก็ไม่ค่อยพูดนะ ไม่เป็นไรโอกาสหน้าจะลากให้ตายเลย หึหึหึ...

ตอนที่10 ฝึกร่ายรำ

. . . . . .ช่วงนี้ผมพยายามศึกษาการเล่นแบดมินตัน ผมเล่นเป็นศิลปะ เล่นเพื่อสุขภาพ เล่นอย่างสวยงาม รำไปเรื่อย ฮ่า ฮ่า นอกจากการฝึกซ้อม ผมยังอ่านหนังสือ แล้วก็ดูวีดีโอ ไปดูเขาแข่งบ้าง ไปดูเขาอาบน้ำบ้าง ไปดูเขา...บ้าง หึหึหึ ฮ่า ฮ่า หลังๆนี่ ไปได้ไปดอก ไม่อาวๆ ผมดูอย่างละเอียด ศึกษาการเล่น การวิ่ง การตีลูก การวางไม้ การเตรียมพร้อม ดูนักแบด ระดับโลกอย่าง ซุน จุน, เฮอริยันโต้ อาร์บี้ เป็นต้น ริกกี้เรกเก้ อะไรก็ดู พอหมดยุค ซู่ซี่ ก็มีแต่ดาราหน้าใหม่ๆ โผล่มา ลีลาการเล่นเท่าที่ดู ยังไม่ได้ประทับใจผมเลย ตีแบบตรงไปตรงมา ไม่ได้ลีลา ออกจะตีสบายด้วยซ้ำ เคยคุยกะโค้ช แกบอกว่า สมัยก่อนนั้นนักแบดจะมีอายุ 10 ปีขึ้นไป แต่สมัยนี้ 2 ปีก็หมดแล้ว ไม่เข่าพัง ก็ไหล่หลุด ซ้อมกันยังกับคนบ้า แข่งแล้วได้อะไร ไม่นานก็ร่วงโรย ไม่ร่วงเอง ก็โดนคนสอย แกบอกสมัยก่อนนู้น....... แกยังเคยตีกะเจริญ วรรธนะสิน ตีแบดเขามีลูกเล่น มีศิลปะกว่าสมัยนี้เยอะ ตีสวยงาม ไม่ทื่อๆ เหมือนสมัยนี้ ดูแล้วเซ็ง ก็เออ......แฮะ ลูกเล่นลูกหรอก เท่าที่ดู หาไม่ค่อยเจอ มีแต่ดุดัน ตบๆๆๆ แล้วก็เสียเอง แล้วก็จบเกม เท่าที่ดูจีนจะเหนียว อินโดจะดุ ผมก็ดูวีดีโอ แข่งชิงถ้วยโธมัสคัพ ก็เห็นตีง่ายๆ ซื่อๆ พอได้จังหวะก็ตบนะ ดูไม่สวยงามเท่าไร ตอนนี้ผมกำลังฝึกวิชาไทเก๊ก ??? บางคนงงจะฝึกไปทำซากอะไร ก็แหม......ฝึกไทเก๊ก ได้สมาธิ สามารถควบคุมลมปราณได้ ที่สำคัญคุณจะได้ฐานที่แน่น เคลื่อนไหวนิ่มนวล แต่มั่นคง รู้รุกเป็นรุก รู้รับเป็นรับ มีหนักมีเบา อา............ไฮ้......!!! พึบๆๆ !! ผมลองฝึกจากหนัง ดาบมังกรหยก และก็ไทเก็กปราบมาร แล้วก็หวงเฟยหง ก็อืมๆๆ แฮะๆ สังเกตุการเคลื่อนไหวให้ดี ไม่ว่าจะหมุน จะเดิน กระโดด วิ่ง ก็ยังสามารถทรงตัวอยู่ได้ ไม่เสียหลักเลย อีกทั้งยังสามารถรวบรวมความอ่อน ปล่อยออกมาเป็นหนักได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า บางคนจะหาว่าผมบ้าแหงๆ ก็ไม่รู้นะ ผมทำอะไรแปลกๆ แต่ไม่เดือนร้อนใครดอก... ผมเล่นแบดมินตันเป็นศิลปะ ผมจะรำ ถ้าสโตรกละก็เป็นได้ทะลุกำแพง เออ.........พูดถึงการสโตรก ผมไปแพ้พี่คนนึง แกเล่นมานานแล้วแบบ 15-0 อีกแล้ว แงงงงงงงง...........T_T ผมพยายามหยอดหน้า แต่ไม่สำเร็จ โดนหยอดคืนอีกตะหาก เพราะแกยาวมาก จะชนะพวกนี้ได้ก็ต้องเล่นเร็ว ตีหลังสูงๆ ย้ำสูงๆ ไม่งั้นโดนกระโดดตบหมด ตีสองมุมหลังเข้าไว้ ซ้าย ขวา หยอดหน้าบางครั้ง แล้วก็พยายามวิ่งคอร์ดให้ทัน เผื่อโดนหยอดคืน แต่สำหรับคนอื่นแล้วผมเล่นธรรมดา เพราะเขาตัวไม่สูงมาก โยนเบาๆก็พอ แต่เจอไอ้ที่สูงๆนี่สิ โดนสวนไปอีกมุมเฉยเลย เพราะฉนั้นตีสูงๆ วิ่งไวๆ นะครับ เก็บประสบการณ์มาเล่าให้ฟัง จะได้เป็นประโยชน์กับเพื่อนๆที่สนใจแบดมินตัน บางคนว่าผมบ้าแบดมินตัน ผมไม่ได้บ้า แต่ถ้าผมตั้งใจจะทำอะไรแล้วผมจะทำให้ดีที่สุด บางคนถามผมจะฝึกซ้อมไปถึงไหน จะตีให้เก่งขนาดไหน ผมก็บอกเขาว่า เอาแค่ไม่แพ้ใครก็พอครับ :D

ตอนที่11 วิธีจับไม้แบด

......ฮ่วย !! ตั้งแต่เล่นแบดมินตันมา พึ่งจะมาจับไม้ถูกเอาก็วันนี้ หลงจับผิดๆ อยู่ตั้งนาน ถามมาหลายคน ดูเขาจับว่ายังงัย เพราะเวลาผมตีลูก เวลาเหวี่ยงไม้ไปแล้ว มีความรู้สึกว่า ไม้จะหลุดมือ อืม..... ก็ได้ข้อสรุปมาว่า ผมจับไม้ผิดมาตั้งนาน แบบนี้ การจับไม้แบบวีเชป ผมจะจับนิ้มโป้ง อยู่ต่ำกว่านิ้วชี้ และใช้นิ้วที่เหลือจับด้ามไว้ ลองทำดูนะครับ แล้วลองเหวี่ยงเล่นดู ลองเหวี่ยงจากด้านข้างสิครับ จะมีความรู้สึกว่า ไม้มันจะหลุดไปฟาดกะบานใครสักคน ฮ่า ฮ่า แต่ ผิดครับ การจับที่ถูกวิธี นิ้วโป้งต้องอยู่สูงกว่านิ้วชี้ นิ้วโป้งเกือบจะทาบกับด้ามไม้ แต่มันเป็นไปไม่ได้ ถ้ามันทาบกับด้ามไม้ ร่องระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้จะไม่เป็นวีแชบ มันจะเอียงเข้าหาลำตัว ท่านี้เหมาะสำหรับตีลูกหลังมือ คราวนี้ลองจับให้เป็นวีเชบจริงๆ นิ้วโป้งจะไม่ทาบ แต่จะเยื้องๆหน่อย วิธีจับง่าย ลองจับให้นิ้วโป้งทาบกับด้านข้างของดามไม้สิครับ ให้ตะแคงไม้ให้ตั้งฉาก นิ้วที่เหลือจับด้ามไม้ไว้ นิ้วชี้เกี่ยวกับด้ามไม้ไว้ อย่างให้นิ้วชี้โด่เด่ไปมา เกี่ยวไว้ๆ จากนั้นเลื่อนนิ้วโป้งไปด้านข้าง ปลายนิ้วโป้งและนิ้วชี้ทั้งสองชนกัน จะรู้สึกว่าเหมือนการกำไม้ อุ้มมือจะรับกับด้ามไม้อย่างดี คราวนี้ลองตีด้านข้างอีกครั้ง จะรู้สึกว่าแน่น ไม่หลุด และลองคว่ำมือดู หน้าไม้จะขนานกับพื้นโดยที่เราไม่เกร็งใช่ไหม แต่ถ้าเราจับไม่วีเชบ แบบนิ้วโป้งไป้งไปทาบกับด้าม มันจะไม่ค่อยขนานกับพื้น ลองจับดูนะครับ แต่ๆๆๆๆ การจับเพื่อตีลูกหน้ามือ ก็มีบ้างที่ต้องจับแบบนิ้วโป้งทาบเฉียงกับด้าม เพราะเวลาเราตีลูกต่ำด้านโฟร์แฮนด์แล้ว จะไม่ถนัดเมื่อจับแบบวีเชบ เราต้องจับแบบวีเบี้ยว เพื่อจะได้ตีได้ง่ายกว่า แต่เวลาตีลูกสูงกว่าไหล่ ให้จับแบบวีเชบนะครับ การจับไม้สักเกตได้จาก การตบ ใครชอบตบออก เฉไปเฉมา ตบลงอีกสนาม ให้จับไม้ใหม่นะครับ ลองจับดู ไม้ตัวเอง จะใหญ่จะเล็ก ก็จับทุกวันนะ จับมากระวังอักเสบเน้อ.........เฮ่อ..เฮ่อ..... เสริมอีกหน่อย เมื่อจับถูกต้องแล้วเวลาตีให้ใช้ข้อตีนะครับ อย่าออกแรงข้อมือมาก เดียวเอ็นขาดครับ ก๊ากกกก.........(หัวเราะอะไร).....ก๊ากกกกกกกก...... ฮ่า ฮ่า ฮ่า เอาละๆ ต้นเดือนพึ่งจะเปลี่ยนเอ็นไป นับได้ 6 เส้นแล้วในระยะเวลา 4 เดือนที่ซื้อไม้มา เดี๋ยวก็ได้เปลี่ยนอีกแล้วเพราะมันมีแววจะขาด ออกขุยๆแล้ว อายุเอ็นประมาณ 1 เดือน ใช้ YONEX เบอร์ 65 นะเนี่ย ลูกก็ตกประมาณ 4 หลอด เปลืองจริงๆ ตีแบดนี่ แต่เชื่อมั๊ย น้ำหนักผมเพิ่ม 4 กก. หนัก 64 กก. แล้ว สงสัยจะกินมากไป ข้าวเช้าไม่กิน กินข้าวเที่ยง ก่อนตีก็กินข้าวรองท้อง หลังตีก็กินข้าวอีก กลับมาก็ซื้อ อะไรมากิน ฮ่า ฮ่า กินๆๆ แซบหลาย... มีเพื่อนๆสงสัยเรื่องการเสริฟลูก ว่าจะเสริฟยังงัย ผมเองก็มีปัญหาเรื่องการเสริฟลูก ก่อนนั้นผมจะเสริฟเบี้ยว เสริฟออก เสริฟตกกลางคอร์ดบ้าง สาเหตุที่วิเคราะห์เองได้คือ จับไม้ไม่ถูก ยืนไม่ถูก และเสริฟลูกไม่สูงพอ การจับไม้จะจับแบบวีเบี้ยว การยืนปลายขาข้างหน้าจะเป็นตัวควบคุมทิศ และเวลาเสริฟให้ตีลูกให้สูง เข้าไว้เวลาลูกตกจะได้ดิ่งลงมา ตำแหน่งการยืนประมาณกลางคอร์ด และหัดเสริฟบ่อยๆ ฝึกๆๆๆ จนได้จังหวะ ความสัมพันธ์ ในการโยนลูก เหวี่ยงไม้ และการบิดตัว หลังจากเสริฟแล้ว ไม้จะพาดมาทางด้านหลัง ไม่ใช่ชี้โด่ไปข้างหน้า หรือลอยไปปักอยู่หน้าผากใครนะครับ เสริฟแล้วตัวไม่เอียงจะล้มนะครับ ใครเสริฟแล้วจะล้ม ให้ยืนใหม่ให้ถูกต้อง มีความรู้สึกว่าฐานมั่นคง แล้วถึงเสริฟลูกนะครับ...

ตอนที่12 สมาธิ

. . . . . . โลดโผน โดดเดี่ยวมาซะนาน ในที่สุด ก็เดี่ยวโดดต่อไป เฮ้อ........ วันนี้น็อคกับเด็กไป 4 คน หมดแรงไป 3 อีกคน หมดเวลาซะก่อนก็แค่น็อค 500 ลูก ผมคงจะ 1,000 กว่าลูกได้ทั้ง แต่ไม่ค่อยเหนื่อย สโตรกได้เรื่อยๆ เพราะเรามีเคล็ดลับ คือจับไม้ถูก ใช้ข้อมือ เหยียดแขนสุด ยืนมั่นคง ตีแล้วก้าวเท้าไปข้างหน้าเสมอ สบาย........... เพื่อนๆ ที่สนใจแบดมินตันจริงๆ ควรสโตรกให้ได้ดีไว้ก่อนนะครับ ผมตีเหงื่อซึมๆ ไม่ไหลพรากเหมือนแต่ก่อน เพราะตีสบายจริงๆ มาถึงการรำบ้าง การรำคือคือการตีแบบใส่ลีลาและอารมณ์ แต่ให้ข้ามด้วยนะครับ ไม่ใช่รำแล้วตีออก ตีติดตาข่าย การจะรำได้ดีนั้น ต้องมีความคุ้นเคยกับลูกมาก ผมจะหัดเลี้ยงลูก คือตักลูกแล้วหมุนไม้ เหวี่ยงไม้ พลิกไม้ ซ้าย ขวา โดยที่ลูกยังอยู่บนไม้ หมุนตัวไปมา เหวี่ยงไม้ไปมา ก็ยังไม่หล่น หรือทำท่าพลิกไข่ก็ได้ ให้มีความคุ้นไว้ ฝึกข้อมือบ่อยๆ ไม่ต้องถึงกับจูบลูกขนไก่ หรือจับมากอดนะครับ เอาให้คุ้นไม้คุ้นมือก็พอ คราวนี้เมื่อคุ้นกับลูกแล้ว จะหลอกซ้ายแล้วตีขวา หรือหลอกขวาแล้วตีซ้าย ก็สบาย โดยการฝึกหยอดหน้าตาข่ายกับคู่ซ้อมนะครับ หรือมีนักแบดรุ่นพีคนไหนรำเก่งๆ ก็ไปดูเขาเล่น แล้วลองหัดรำดูนะครับ ไม่เสียหลายอะไร ตีสวยงาม เล่นแบดเป็นศิลปะคนดูเพียบ !! ดีกว่าตีทื่อๆ โต้ไป โต้มา ดูแล้วเบื่อง่าย ดูพวกเลื้อยไม้เก่งๆ ดูแล้วได้อารมณ์ดีครับ ทั้งหมดที่บอกมานี่ ต้องฝึกฝนบ่อยๆ คนเราไม่ได้เกิดมาเก่งเลย ผมเองก็ไม่รู้จักแบดมินตันมากนัก แต่ขยันฝึกซ้อม ทุกวันๆๆ บกพร่องตรงไหนก็ฝึกๆๆ ผมเสริฟลูกไม่ดีก็ฝึกแต่เสริฟ ฝึกๆๆๆ จนกว่าจะได้ ไม่ฝึกก็ไม่เก่งนะสิ คนอื่นๆพอจะรู้ว่าผมเล่นเก่งจริงๆแล้ว แต่ก็พยายามไม่อวดฝีมือ เพราะมันเร็วเกินไปที่จะพูด ผมเล่นมา 5 เดือน แต่เล่นกับคนฝึกมาเป็นปีๆ ได้สบาย ถึงจะแพ้ก็ไม่เกมศูนย์แน่นอน หึหึหึ... ช่วงนี้สนามคึกคักมาก เพราะเด็กๆ แห่มาฝึกที่คอร์ดกันตรึม ทำเอาผมไม่มีคู่ซ้อมเลย ได้แต่ฝึกไปวันๆ วิ่งๆ สโตรกลม บางที อาจได้น็อคกับเด็ก แต่ก็ไม่เท่าไหร่ ไม่นานเด็กก็เหนื่อย ม่าย...หวาย.....แล้ว..พี่......แฮกๆๆ ผมเหงื่อยังไม่ออกเลย เฮ้อ...... แง้ว........ เหงา .........โว้ย........ อ้า....... ใช่แล้ว มีเรื่องนึกจะบอก คือการทำสมาธิ เมื่อเรามีสมาธิ เราก็จะเล่นได้อย่างสบาย ไม่ตื่นเต้น จะทำได้อย่างไร อืม....... คนที่จะมีสมาธิได้ จะเป็นคนที่มั่นใจ และเล่นแบดเก่งด้วย แบบตีเล่นๆ ก็ได้แต้มอะไรทำนองนี้ ก่อนผมก็เคยตื่นเต้นในการเล่นเกม แต่เล่นบ่อยๆก็ชิน เพราะฉนั้นวิธีแรกคือ เล่นบ่อยๆ เดี๋ยวก็หายตื่นเต้นเอง วิธีต่อไปคือ หลังจากฝึกซ้อมทุกครั้งแล้ว มานั่งคิดว่าวันนี้ได้ฝึกอะไร เล่นอะไร มีอะไรผิดพลาดบ้าง ต้องแก้ไขตรงไหน ผมจะนั่งได้เป็นชั่วโมง จริงๆนะ นั่งนึกอยู่นั่นละ จับไม้แบดไป นึกไป อะไรน้อ..... ยังงัยน้อ..... เมื่อนึกวิธีแก้ไขได้ พรุ่งนี้เราก็ไปลุยต่อ พยามปรับปรุงแก้ไข จุดที่เราเสีย ฝึกฝนจนได้ แล้วเราก็จะหายตื่นเต้นไป เพราะมั่นใจในการเล่นลูกนั้นๆ วิธีอีกวิธีคือการฝึกการหายใจ การหายใจผมจะหายใจช้า........ช้า............... ไม่แฮกๆๆ หายใจลึก.......ลึก....... ยาว...........ยาว........... เวลาเล่นหัวใจไม่เต้นแรง มือไม้ไม่สั่น เพราะเราสงบนิ่ง มีสมาธิตลอดเวลา แต่คนที่มีสมาธิจริงๆ ก็คือคนที่เล่นได้ดีแล้ว มั่นใจในการเล่นลูก เข้าถึงลูกทัน วิ่งคอร์ดได้คล่อง จับลูก ตีไม้ได้ถูก อย่าคิดอะไรที่จะทำให้เราฟุ้งซ้าน ไม่ใช่มองคู่ต่อสู้ แล้วจินตนาการไปเรื่อย ว่าน้องขาว......ยาวดี.....หุ่นสวย....... โนตม อะไรเนี่ย เวลาผมเล่นสมองผมจะโล่ง จะนึกแต่เรื่องแบด ตอนตีไม่ได้นึกอะไรมาก แต่ตอนที่ได้แต้ม หรือเสียแต้ม จะนึกนานหน่อย ว่าทำไมได้ ทำไมเสีย คอยแก้ไขสถานการณ์เสมอ และพยามเล่นให้เต็มที ไม่ใช่รู้ว่าแพ้แน่ๆ ก็ตีอ่อนไป อ่อนมา ตีเสีย เหมือนไม่มีชีวิตชีวา เราต้องตีให้ได้ดีที่สุดสอถึงจะถูก เสียแต้มแล้วนึกว่าทำไมถึงเสีย ไม่ใช่นึกว่าเมื่อไหร่จะจบเกม จะได้กลับๆซะที ตั้งใจเล่นหน่อย........... และอีกวิธีคือยืนกลางคอร์ด หลับตาทำสมาธิ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออก.. ค่อยๆลืมตา แล้วเล่นใหม่อีกครั้ง คราวนี้เราจะไม่รนลานอีกแล้ว ใช่มั๊ย ลองดูหลายๆ วิธีนะครับ แต่ที่ได้ผลคือ เล่นบ่อยๆ เดี๋ยวก็หน้าด้าน เอ๊ย !! ชินไปเองครับ....

บาดเจ็บหัวเข่านั้น ข้าพเจ้าพบบ่อยมาก พบแทบจะทุกวัน บางวันก็หลายๆ ราย ทั้งในนักวิ่ง และนักกีฬาทุกชนิด ทุกเพศทุกวัย ยิ่งในช่วงฤดูการแข่งขันด้วยแล้ว ยิ่งมากขึ้นหลายเท่า ไม่ว่าจะเป็นการบาดเจ็บในเข่า นอกเขา ขณะวิ่ง หรือเข่าบวมเมื่อวิ่ง ฯลฯ

บางคนก็วนเวียนมาหลายครั้ง หลายหน เพราะไม่หาย เนื่องจากไม่ได้ปฏิบัติตามคำแนะนำอย่างเพียงพอ ยิ่งบางโรคซึ่ละเอียดอ่อนมาก เช่น โรคข้อเข่านักกระโดด หรือกระโจน (Jumper's knee) อาการที่เป็นดูเหมือนไม่มาก ก็คิดว่าไม่เป็นไรมาก แต่ก็ไม่หายสักที ทำให้วิ่งไม่ได้เต็มที่ แข่งขันไม่ได้ ด้วยความใจร้อน อยากจะหายเร็วๆ จึงเอาทุกทาง ไม่ว่าจะเป็นหมอพระ ซึ่งเรื่องข้อเข่านักกระโดด หรือกระโจนนี้ ต้องได้รับการรักษาที่ถูกต้องจริงๆ ให้พักก็ต้องพัก หรืองดเว้นการงอเข่า ก็ต้องทำจริงๆ แล้วการให้ยา และการทำกายภาพบำบัด จึงจะทำให้หายได้ บาดเจ็บบริเวณเข่านี้ เป็นบาดเจ็บที่พบได้มากที่สุด จากการวิ่งที่พบได้บ่อยๆ คือ

1. โรคข้อเข่านักวิ่ง
ตั้งชื่อให้เป็นเกียรติแก่นักวิ่ง เพราะพบมากที่สุด เป็นบาดเจ็บที่บริเวณผิวกระดูกอ่อนของกระดูกสะบ้าสำหรับผู้ที่มีรูปร่างของกระดูกสะบ้าไม่ปกติ หรือวิ่งมากไปไม่ถูกเทคนิค ทำให้การลื่นไหลของกระดูกสะบ้า ระหว่างที่มีการเหยียด และงอเข่าไม่สะดวก เมื่อวิ่งมากๆ จะทำให้เกิดแรงเค้นมารวมกัน อยู่ที่ผิวกระดูกอ่อน เมื่อมากขึ้นเรื่อยๆ จะมีการทำลายกระดูกอ่อนของกระดูกสะบ้า ยิ่งถ้างอเข่ามากๆ จะเกิดแรงอักที่กระดูกสะบ้ามาก ทำให้ผิวกระดูกอ่อนถูกทำลายมากขึ้นไปเอง ดังนั้น การวิ่งที่งอเข่ามากๆ เช่น การวิ่งขึ้น หรือลงที่สูง หรือที่ลาดเอียงชัน จึงทำให้เกิดโรคข้อเข่านักวิ่งได้ง่าย  สำหรับอีกสาเหตุหนึ่ง ที่ทำให้มีการทำลาย ของผิวกระดูกอ่อนที่พบได้บ่อยๆ ก็คือ กล้ามเนื้อต้นขาไม่แข็งแรง ทำให้ไม่มีตัวที่จะดึงรั้งกระดูกสะบ้าไว้ เมื่อมีการเคลื่อนไหว ผิวกระดูกของกระดูกสะบ้า จะไปถูไถกับกระดูก ของข้อเข่าทำให้มีการทำลายกระดูกอ่อนได้
อาการของโรค คือ ปวด เจ็บ ใต้ลูกสะบ้า จะมีอาการเกิดขึ้น หรือเพิ่มมากขึ้น เมื่อวิ่ง ระยะทางมากขึ้น หรือเห็นได้ชัด เมื่อวิ่งขึ้นที่ลาดเอียง หรือวิ่งขึ้นที่สูง อาการที่เกิดขึ้นอาจเกิดหลังจากหยุดวิ่งทันที หรือภายหลังจากนั้น ในรายที่เป็นมากๆ เมื่อนั่งงิเข่าจะเหยียดเข่าไม่ค่อยออก
การปฐมพยาบาล และารรักษา
เมื่อมีอาการ ให้พัก ประคบน้ำแข็งประมาณ 5-10 นาที ให้ยาแก้ปวด หลังจาก 24 ชั่วโมงให้ประคบร้อน เพื่อให้การอักเสบหายโดยเร็ว นอกจากนี้ การให้ยาต้านการอักเสบ จะทำให้การหายจากโรคเร็วขึ้น
เมื่อหายแล้วสิ่งต้องปฏิบัติอย่างยิ่ง คือ การฟื้นฟูสภาพให้เหมือนเดิม หรือดีกว่าเดิม คือ การบริหารกล้ามเนื้อต้นขาให้แข็งแรงมากๆ โดยเริ่มต้นยกน้ำหนักประมาณ 1 กิโลกรัม ประมาณ 10 ครั้ง เช้าและเย็น
จากนั้นให้เพิ่มน้ำหนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งสามารถยกได้เท่ากับข้างที่ดี หรือขนาดของกล้ามเนื้อต้นขา เท่ากับข้างที่ดี ถ้าต้องการให้ประสิทธิภาพมากที่สุด เพื่อการแข่งขันในระดับสูง ก็สามารถยกน้ำหนัก มากขึ้นได้ จนถึง หรือใกล้เคียง 1/3 ของน้ำหนักตัว
การป้องกัน
ตรวจร่างกายดูรูปทรงว่า ผิดปกติหรือไม่ เพื่อจะได้แก้ไขได้ถูกต้อง หรือเลี่ยงความเสี่ยงต่อการบาดเจ็บ โดยเสริม หรือปรับปรุงวิธีการวิ่ง เพื่อให้เหมาะสมกับรูปทรงเฉพาะตัวของเราเอง เรียนรู้เทคนิควิธีการวิ่งที่ถูกต้องที่สุด บริหารกล้ามเนื้อต้นขา ให้แข็งแรงอยู่เสมอ เพื่อให้เกิดแรงเค้นที่กระดูกสะบ้าน้อยที่สุด

2. การเจ็บปวดบริเวณด้านนอก เหนือข้อเข่าเล็กน้อย (Iliotibial "band" friction syndrome)
เกิดจากการเสัยดสีของแผ่นพังผืดหนา ที่อยู่ด้านนอกของข้อเข่า กับกระดูกหัวเข้าทางด้านนอก ขณ เหยียดเข่า และงอเข่า ทำให้มีการอักเสบตามมาได้ จะมีอาการเจ็บปวดในขณะที่วิ่งมากขึ้น โรคนี้จะพบในนักวิ่งที่โครงสร้างผิดปกติ คือ ขาโก่ง หรือเท้าคว่ำบิดออกด้านนอก ในนักวิ่งที่โครงสร้างร่างกายปกติก็พบได้เช่นกัน คือ พวกที่วิ่งโดยไม่ยอมเปลี่ยน หรือซ่อมแซมรองเท้าที่สึกหรอได้ โดยเฉพาะรองเท้าที่สึกหรอทางด้านนอก เมื่อวิ่งจะทำให้เท้าเอียง และมีการเสียดสีของพังผืดดังกล่าว บริเวณข้อเข่า ทำให้เกิดอาการดังกล่าวได้
การปฐมพยาบาล และการรักษา
เมื่อมีอาการเจ็บปวดเกิดขึ้น ให้ประคบด้วยน้ำแข็งนาน 10-20 นาที หลังจากนั้น บริหารเพื่อยืดพังผืดนี้ ให้หย่อนเพื่อลดการเสียดสี และต้องบริหารพังผืดนี้ให้แข็งแรงด้วย จะได้ไม่เป็นซ้ำอีก แม้แต่ในคนที่มีความผิดปกติของโครงสร้าง ร่างกายดังกล่าว ถ้าไม่มากนัก ก็สามารถบริหารเพื่อไม่ให้เกิด อาการ จากการวิ่งได้เช่นกัน ถ้าในรายที่มีอาการมาก การรักษาจำเป็น คือ การให้ยาแก้ปวด และการให้ยาต้านการอักเสบ ทั้งชนิดกิน หรือฉีดยาเฉพาะที่ด้วย
การป้องกัน
ดูรูปทรวงของร่างกายว่า มีขาโก่ง หรือเท้าคว่ำ บิดออกด้านนอกหรือไม่ เพื่อจะได้เสริมด้วยรองเท้า หรือปรับปรุงวิธีการวิ่ง ให้รูปทรงในการวิ่ง เป็นปกติดีที่สุด ถ้าเป็นมากๆ อาจจำเป็นต้องผ่าตัดแก้ไขบริหารให้ส่วนพังผืดไม่ให้ตึง และให้มีความแข็งแรงอยู่เสมอดูแลเรื่องรองเท้าไม่ให้สึกหรอโดยเฉพาะด้านนอกของพื้น ถ้าไม่ต้องการเปลี่ยนใหม่ก็ต้องเสริมให้ถูกต้อง

3. โรคข้อเข่านักกระโดด หรือกระโจน (Jumper's knee)
ตั้งชื่อให้เป็นเกียรติอีกเช่นกัน แก่ผู้ที่ชอบกระโดด หรือกระโจน แต่สำหรับพวกที่ชอบกระโดด หรือกระโจน แล้วเป็นสิ่งที่แทบจะคู่กันเลยทีเดียว โรคชนิดนี้เป็นบาดเจ็บที่เกิดจากการฉีกขาดของเอ็น หรือพังผืดที่บริเวณกระดูกสะบ้า อาจจะค่อยเป็นค่อยไป หรือเกิดขึ้นทันทีก็ได้
สาเหตุนั้นเกิดจาก การกระตุก กระชากของเอ็นที่เกาะที่กระดูกสะบ้าในทันที ทำให้ฉีกขาด โดยเฉพาะนักสิ่งที่มีกล้ามเนื้อต้นขา ไม่แข็งแรง จึงไม่มีตัวที่จะประคองเข่า และลดการกระตุกนี้ การฉีกขาดจึงเกิดได้ง่าย ทั้งที่แรงกระทำไม่มากนัก
อาการของโรคคือ เจ็บปวดบริเวณรอบๆ กระดูกสะบ้า ตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่ง หรือหลายๆ ตำแหน่ง ในรายที่เป็นมาก จะเจ็บอยู่ตลอดเวลา หรือบางรายจะมีอาการก็ต่อเมื่อ วิ่งกระโดด หรือกระโจน
การปฐมพยาบาล และการรักษา
เมื่อมีอาการครั้งแรก ให้พักประคบน้ำแข็งประมาณ 10 นาที แล้วให้พักอยู่ในท่าเข่า เหยียดให้ยาแก้ปวด
หลังจาก 24 ชั่วโมงจึงประคบร้อน ถ้ายังไม่หายใน 3 วัน ต้องยึดตรึงให้อยู่ในท่าเหยียดนาน 3 สัปดาห์
และให้ยาต้านการอักเสบชนิดกิน หลังจากหายแล้ว ให้บริหารกล้ามเนื้อต้นขาให้แข็งแรงมากๆ เพื่อที่จะได้ทนแรงกระตุก หรือกระชากนั้นได้ ในรายที่อาการค่อยเป็นค่อยไป หรือเป็นแบบเรื้อรัง
การรักษานอกจากหลีกเลี่ยงการกระโดด กระโจนแล้ว ต้องไม่พยายามงอเข่า ให้ยาต้านการอักเสบ รวมทั้งการรักษาทางกายภาพบำบัด เช่น การใช้ความร้อน หรือคลื่นเหนือเสียง (อัลตราซาวน์) ในการรักษาด้วย จึงจะทำให้การหายเร็วขึ้น สิ่งที่ไม่ควรลืมเลย คือ การบริหารกล้ามเนื้อต้นขาให้แข็งแรงกว่าเดิมให้มากๆ เพราะเมื่อเราวิ่งอีก จะได้ไม่มีอาการเหล่านี้เกิดขึ้น

การป้องกัน
หลีกเลี่ยงการวิ่งที่ต้องกระโดด หรือกระโจน
หลีกเลี่ยงพื้นวิ่งที่แข็ง เพื่อลดแรงกระแทก กระตุกที่ข้อเข่า
บริหารกล้ามเนื้อต้นขาให้แข็งแรงอยู่เสมอ

แหล่งที่มา
บทความ :
ศาสตราจารย์คลินิกนายแพทย์ธีรวัฒน์ กุลทนันทน์
คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล

1.กดลูกตำไว้เสมอ เพื่อหลีกเลี่ยงจากการตกเป็นฝ่ายรับ ผู้เล่นจะต้องไม่โยนลูกโด่งกลับไปอย่างพร่ำเพรื่อความสามารถในการตอบโต้กลับ ไปด้วยลูกดาด หรือหยอดทิ้งลูกไว้ให้อีกฝ่ายหนึ่งงต้องงัดลูกโด่งกลับมา จึงเป็นชั้นเชิงการเล่นที่ขาดไม่ได้ในการเล่นคู่ เกมการตอบโต้มีอัตราความเร็วสูงทั้งสองฝ่ายต่างพยายามใช้ลูกพุ่ง หรือกดลูกให้ลงต่ำเพื่อครองความเป็นฝ่ายรุก ลูกโยนที่คู่ต่อสู้โด่งข้ามมา จะต้องตอบโต้ด้วยลูกที่กดลงต่ำเสมอ เช่นลูกตบ ลูกแตะหยอด ถ้าเป็นลูกที่ตบไม่ถนัดให้กดลูกพุ่งลงต่ำเอาไว้ เพราะอย่างน้อยที่สุดฝ่ายตรงข้ามจะไม่สามารถใช้ลูกรุนแรงตอบโต้มาได้ ถ้าผู้เล่นตีลูกในระดับสูง และเข้าประชิดลูกได้เร็วเท่าใด โอกาสที่รักษาความเร็วเป็นฝ่ายรุกชนะจะมีมากเท่านั้น

2.การสอดลูกของมือหลังในขณะที่คู่ขากำลังเสิร์ฟลูก ผู้เล่นที่อยู่ด้านหลังควรยืนคร่อมเส้นกลาง พร้อมทั้งคุมเชิงลูกที่ฝ่ายตรงข้ามจะตีข้ามมา ลูกที่ผ่านมือคู่ขา จะตกเป็นหน้าที่ของมือหลังที่จะสอดรับลูกแต่ผู้เดียว โดยการตอบโต้ลูกไปสู่เป้าหมายที่อีกฝ่ายหนึ่งจะทำอันตรายให้แก่ฝ่ายตนน้อย ที่สุด อาจจะเป็นการกระดิกหยอดลูกไปสู่มุมที่ปลอดคน อาจจะเป็นการสวนตอบด้วยลูกดาดที่ผ่านพ้นมือหน้าของฝ่ายตรงข้าม ถ้าเป็นกรณีที่คู่ขาเสียหลัก ก็อาจตอบโต้เป็นลูกโยนโด่งกลับไปให้ถึงส่วนหลังของสนาม เพื่อให้คู่ขากลับทรงตัวใหม่ โดยยอมตกเป็นฝ่ายรับชั่วคราว ในขณะที่คู่ขากำลังรับลูก ผู้เล่นมือหลังไม่ควรยืนคร่อมเส้นกลางเป็นอันขาด เพราะจะเป็นการกีดขวางการตีลูกของคู่ขา ยิ่งถ้าเป็นลูกที่ฝ่ายตรงข้ามส่งมาทางแบ็ดแฮนด์ของผู้รับ การยืนคร่อมเส้นกลางของผู้เล่นฝ่ายหลังจะทำให้การตีลูกอ้อมศีรษะของคู่ขาไม่ สะดวก ผู้เล่นฝ่ายหลังควรยืนค่อนไปด้านข้างเล็กน้อย

3.ลูกดาบสอง การเล่นคู่ท่านจะใช้กำลังเข้าหักโหมทำคะแนนมิสามารถทำได้เสมอไป แต่จะต้องอาศัยการหลอกล่อด้วยลูกต่างๆจนฝ่ายตรงข้ามเสียทีเพลี่ยงพล้ำเสีย หลัก จึงจะใช้ลูกเด็ดขาดเผด็จศึกได้ ลูกโยนที่ฝ่ายตรงข้ามโด่งข้ามมา จะใช้ลูกตบเพื่อยุติการตอบโต้เพียงไม้เดียวย่อมเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ยาก (เว้นแต่ฝ่ายตรงข้ามไม่มีความเหนียวแน่นในการรับลูกตบเลย) การทำคะแนนจึงต้องมีความอดทนที่จะใช้ลูกต่างๆสลับกัน และใช้ชั้นเชิงหลอกล่อจนฝ่ายตรงข้ามเสียเปรียบ เช่นส่งลูกไม่ถึงหลัง คราวนี้นี้ผู้เล่นจะช่วยกันซ้ำดาบสอง การซ้ำดาบสองถือว่าเป็นวินาทีทอง ผู้เล่นที่มีหน้าที่ ซ้ำดาบสอง ส่วนมากจะคุมเชิงอยู่บริเวณระหว่างเส้นส่งลูกสั้น กับเส้นกลาง ให้ชูไม้ในระดับสูงไว้ ถ้าคู่ขาตบลูกจากซีกขวาของสนามจุดที่ซ้ำดาบสองควรยืนค่อนไปทางซ้ายเล็กน้อย เพื่อป้องกันมิให้อีกฝ่ายหนึ่งสาดด้วยลูกดาดสวนตอบแบบทแยงสนามได้

4.การเลือกเป้าหมาย การเลือกเป้าหมายในการเล่นคู่ และเล็งตีลูกไปนั้นควรเป็นมุมที่สามของผู้เล่นฝ่ายตรงข้าม หรือที่เรียกว่าบ่อน้ำมันไม่ว่าจะเป็นลูกหยอด ลูกดาด ลูกตบก็ตาม ยกตัวอย่าง คู่ที่ใช้ระบบหน้า-หลัง มุมที่สามจะได้แก่บริเวณด้านข้างของสนาม ตีลูกไปสู่มุมใดมุมหนึ่งจะเป็นจุดที่ห่างไกลจากตัวคู่ต่อสู้ทั้งสองมากที่สุด ส่วนคู่ที่ใช้ระบบคนละข้าง มุมที่สามจะได้แก่กึ่งกลางหน้าตาข่าย หรือกึ่งกลางด้านหลัง การหยอดแตะลงกึ่งกลางสนามทำให้ฝ่ายตรงข้ามเกิดการลังเลเกี่ยงกันรับลูก ดังนั้นเป้าหมายการเล่นคู่คือมุมที่สามระหว่างคู่ต่อสู้เสมอ

5.อย่าเอาแต่ใจตนเอง การเล่นคู่จะต้องคำนึงถึงคู่ขาเสมอ อย่าคิดเอาแต่ตัวรอดแต่ฝ่ายเดียว การตีลูกทุกครั้งต้องคำนึงถึงความได้เปรียบเสียเปรียบของคู่ขาเราเสมอ ซึ้งคู่ขาเราก็ต้องมีความคิดเช่นเดียวกัน

6.จังหวะการตีลูก การ ตีลูก ผู้เล่นต้องเหยียดแขนให้ตรง แรงตีลูกที่มาจากแหล่งต่างๆจะไหลสู่ปลายแขน ผ่านแร็กเก็ตและกระทบลูกด้วยความเด็ดขาด แบดมินตันเป็นเกมที่ท่านควรตีลูกที่อยู่ข้างหน้าเสมอ พยายามพาตัวเองไปสู่จุดที่ลูกลอยมาด้านหน้า หลีกเลี่ยงการหงายตัวตีลูกที่เลยไปข้างหลัง เว้นแต่สุดวิสัยเท่านั้น การตีลูกที่อยู่ข้างหน้า ท่านจะไม่เสียหลักการทรงตัว สามารถมองเห็นเป้าหมาย การเคลื่อนไหวหรือตำแหน่งที่ยืนของคู่แข่งขันได้ถนัด ท่านควรเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาลูกทุกครั้ง อย่า คอยให้ลูกเป็นฝ่ายวิ่งมาหา ถ้าท่านวิ่งเข้าประชิดตีลูกได้เร็วเท่าใด ก็เท่ากับบีบบังคับให้คู่แข่งขันมีเวลาเตรียมตัวหรือหลับทรงตัวได้น้อยเท่า นั้น การวิ่งเข้าหาลูก ช่วยให้ท่านตีลูกในระดับสูง ทำให้เลือกมุมตีได้มากและกว้างกว่า มีเวลาพอที่จะเล่นลูกสองจังหวะ ซึ่งเป็นลูกหลอกที่สำคัญในการเล่นแบด การวิ่งเข้าตีลูกในระดับสูง ยังช่วยย่นระยะทางวิ่งระหว่างจุดตีลูกกับเป้าหมายที่ท่านตั้งใจจะวางลูกให้ หดสั้นลงครั้งละหลายๆฟุต เมื่อระยะทางวิ่งของลูกหดสั้นลง การกำหนดแรงตีและบังคับลูก ย่อมกระทำได้ง่ายเห็นผลยิ่งขึ้น ทำให้การตีลูกเกิดความแม่นยำและแน่นอนเพิ่มขึ้น

        ขอบคุณมากคับเพื่อนๆสมาชิก อาจารย์เจริญ วรรธนะสินท่านเขียนบรรยายไว้ทุกแง่ทุกมุมครับ ปัจจุบันหาตำราแบบนี้ไม่มีแล้วคับผม นอกจากนี้ท่านยังเป็นบุคคลที่ทุ่มเทกำลังกาย-กำลังใจให้นักกีฬาแบดมินตันไทย ทุกคนเกียรติประวัติของท่านเด็กไทยรุ่นหลังอาจจะยังไม่ทราบ ขอ ยกตัวอย่างรางวัลเกียรติยศที่ท่านอาจารย์ได้รับระดับโลกเช่นแชมป์ชายเดียว -ชายคู่วิมเบิลดัน 2502 รองแชมป์ชายเดี่ยวออลอิงแลนด์ 2503,2504(สมัยนั้นถือว่าเป็นการแข่งขันชิงแชมป์โลกเลยทีเดียว) ผมขอยกตัวอย่างโดยสังเขปเท่านั้น ท่านอาจารย์เป็นแชมป์ทั้งชายเดียว-ชายคู่หลายรายการโดยเฉพาะในภาคพื้นยุโรปครับ
และเรามาติดตามชั้นเชิงในการเล่นคู่กันต่อคับ

7.การส่งลูก นิยมส่งลูกเลียดข้ามตาข่ายมากกว่าส่งลูกโยนหลัง การส่งลูกต่ำเลียดตาข่าย ให้ใช้แรงผลักหรือตวัดของข้อมือมากกว่าใช้แรงตี ความแน่นอนของลูกอยู่ที่จังหวะความชำนาญของการฝึกฝนจนเชื่องมือมากกว่าใช้ การเล็ง ลูกจะพุ่งตรงไปยังตาข่าย พอพ้นขอบตาข่าย แรงจะสิ้นสุดลง หัวลูกปักลงต่ำทันที และจะต้องไม่สั้นกว่าเส้นส่งลูกสั้นแต่ก็ไม่เลยจนเกินไป เป้าหมายการส่งลูกในเกมคู่ คือมุมตัว T เพราะเป็นการส่งลูกที่สั้นที่สุด ถ้าผู้เล่นฝึกจนมีความชำนาญและจะมีความแน่นอนมากกว่ามุมอื่นๆ ถึงแม้ว่าคู่ต่อสู้จะตะปบหรือแย็ปจากจุดดังกล่าว แต่มุมตีลูกจะต้องผ่านใกล้ตัวผู้ส่งลูก ซึ่งทำให้ ช่องว่าง ที่มีแคบลง ป้องกันรักษาแนวของตนได้ง่าย การส่งลูกในเกมคู่ต้องสลับมุมบ้างเป็นครั้งคราว เพิ่มภาระกังวลให้คู่แข่งขัน มุมซ้ายและขวาที่อยู่ใกล้ออกข้าง ก็เป็นมุมที่ใช้เป็นเป้าหมายสลับกันได้ ถ้าฝึกจนชำนาญสามารถใช้ไม้อำพรางในการส่งลูกได้เพียงตวัดข้อมือเท่านั้น ทิศทางของลูกที่ส่งไปก็จะเปลี่ยนทันที การส่งลูกในเกมส์คู่ ฝ่ายเสิร์ฟลูกมักจะต้องตกเป็นฝ่ายรับแก้ไขสถานการณ์เสมอ ผู้เล่นที่ส่งลูกจะต้องรับผิดชอบคุมส่วนหน้าทั้งหมดของสนาม โดยยกหน้าไม้ให้สูง เพื่อตอบโต้รับลูกหยอด และคอยตะปบลูก ส่วนมือหลังจะคอยเก็บกวาดลูกอื่นที่ล่วงลำไปยังส่วนหลังของสนาม ถ้าผู้ส่งลูกตัดสินใจตวัดส่งลูกโด่งหลัง ฝ่ายตรงข้ามจะตอบโต้กลับมาด้วยลูกตบส่วนใหญ่ ผู้ส่งลูกกับคู่ขาจะต้องเปลี่ยนตำแหน่งตั้งรับจาก หน้ากับหลัง มาเป็นระบบคนละข้างทันที และวิถีของลูกตบส่วนมากมักจะพุ่งมาทางผู้ส่งลูกมากกว่าคู่ขา ในกรณีที่ผู้ส่งลูกเสิร์ฟโด่งไปยังมุมที่ใกล้กับเส้นข้างขนาน จุดอันตรายคือการตบขนานเส้นกลับมา ในกรณีเช่นนี้ ผู้เล่นจะต้องเปลี่ยนจุดการตั้งรับออกด้านข้างเล็กน้อย เพื่อคอยรับลูกตบดังกล่าว แต่ถ้าฝ่ายตรงข้ามไม่ตบขนานเส้นข้าง อาจจะเจาะทะลวงผ่านช่องกลางทแยงสนาม ผู้เล่นที่อยู่ซีกขวาควรเป็นผู้รับมือโดยตีลูกดาดหยอด หรือดาดสุดแรงไปยังทิศทางเดียวกับลูกที่ตบข้ามมา โดยหลบมือหน้าของฝ่ายตรงข้ามที่คอยดักซ้ำดาบสอง

8.เกมเล่นคู่ต้องคอยจับจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ทั้งสองคน ซึ่งต่างมีข้อบกพร่องไม่เหมือนกัน และส่วนมากมักจะมีผู้เล่นคนหนึ่งที่มีฝีมืออ่อนกว่าอีกคนเสมอ (บ่อ)สำหรับทำคะแนนแล้ว เป้าหมายสำหรับการตีลูกก็คือให้บุกกระหน่ำไปที่คู่ต่อสู้ที่มีฝีมือด้อยที่ สุด ซึ่งกติกามิได้ห้ามไว้ และมิได้ถือว่าผิดจรรยาการแข่งขันแต่อย่างใด ที่อีกฝ่ายหนึ่งจะฉวยโอกาสจู่โจมฝ่ายที่อ่อนฝีมือกว่า